Мама Вишња за животот со рак на дојка: „Дури и кога бев најлоша и најгрда за себе, мојот постар син ми кажа дека сум најубавата ќелава мајка на светот“

Добивај вести на Viber

Светскиот ден на ракот се одбележува на 4-ти февруари со цел да се подигне свеста за болестите, превенцијата, дијагностицирањето и лекувањето на малигните заболувања. Но битката на оние што ја водат е многу повеќе од само еден ден во годината и вниамнието кое се посветува многу повеќе на денот.

Исповедта на една жена која ја сподели својата приказна на страницата „Не сме сами“, зборува за предизвиците, но и дека битката не ја водат сами туку целото семејство. Оваа страница е отворена од Ивана Калоѓера, а нејзината цел е да им даде поддршка на жените кои надминале малигно заболување или се лекуваат од него.

Во продолжение прочитајте ја приказната за Вишња Межнариќ.

На крајот на октомври 2023 година, почувствував грутка

Никогаш не ми се допадна октомври, а уште помалку розовата боја. Октомври, месецот кога почнуваат есенските дождови, сивилото и некој колективен умор, сите се затвораат во своите куќи и станови, нема веќе викање, деца во парковите, шарени шушкави лисја и мирис на пченка. Деновите стануваат сè пократки и пократки, а луѓето стануваат помрзливи. А розовата боја отсекогаш ми била некако зашеќерена, за малите девојчиња, воопшто не за возрасните жени.

Не ни знаев колку октомври и розовата боја ќе бидат поврзани со мојот живот.

На крајот на октомври 2023 година, почувствував грутка на десната града. Имав подмолна болка со денови, но требаше да добијам менструација па не обрнував премногу внимание на болката. Една вечер ми ги прободе градите, како некој да ме боцна со игла, како самата да се обидува да ми каже: „Добро, ќе ми обрнеш ли еднаш внимание?“

Го допрев местото каде што ме болеше и почувствував нешто тешко, неподвижно под прстите, нешто што дефинитивно не треба да го има. Се пипнав уште еднаш. Грутката уште тврдоглаво стоеше на истото место.

- Па, имам рак на дојка - некако веднаш знаев дека оваа грутка не може да донесе ништо добро. Денеска мајка ми ми кажува дека на некој начин сама сум го повикала.

Го поканив и мојот сопруг да го почувствува тоа. Грутката дефинитивно уште стоеше на истото место.

Иако веќе беше доцна, веднаш испратив мејл до мојот лекар да ми испрати упат за ултразвук. Таа ми се јави веднаш во 7 следното утро.

- Вишња, ти дадов упат, оди веднаш во Здравствен дом, нека направат ултразвук да се увериме што е и како е.

На ултразвук веднаш знаев дека нешто не е во ред. Докторот цело време молчеше, што никогаш не е добар знак. Зборлива и љубопитна како што сум, решив да ја прекинам тишината.

- Докторе, некако сте многу тивки - се обидов да се пошегувам. - Имам рак, нели?

Човекот ме погледна зачудено, веројатно изненаден од мојата искреност и смиреност со кои го кажав тоа.

- Па, всушност не можам да го потврдам вака, ќе треба да направите уште неколку пребарувања за да бидете сто проценти сигурни. Ама од што гледам растот е многу грд и неправилен по форма, многу е зашилен и 95% би рекол дека е рак на дојка.

Три недели по ултразвукот, следеше магнетна резонанца. Ми рекоа дека резултатите се чекаат околу 14 дена, па бев многу изненадена кога следниот ден ми се јавија и ме прашаа дали можам итно да дојдам на биопсија.

На биопсијата ми кажаа дека магнетната резонанца покажала дека ракот се проширил на лимфните јазли на пазувите, па направија шест кликања (земањето примероци со широка игла ме потсети на звукот на електричен спојувач).

По биопсијата ме упатија на КТ и после се, ми закажаа консултација со онколог.

Додека го чекав мојот ред, ги погледнав наодите. Се сеќавам како прво му кажав на онкологот дека тоа е грешка, бидејќи не ми беше јасно како е можно на ултразвук да се евидентира големината на туморот, но на сите други наоди беше двојно поголем. Таа ми објасни дека се работи за брзорастечки рак на дојка и дека веднаш по Нова година треба да дојдам на хемотерапија. Ми беше дијагностициран рак на дојка неколку дена пред Божиќ, поточно на 19 декември 2023 година.

Зошто не можеше да дојде за десет години?

Иако, кога ја почувствував грутката, некако веднаш знаев дека имам рак на дојка, и бев крајно лута. Ниту тажна, ниту разочарана, ниту загрижена, ништо. Бев само ужасно лута што проклетиот рак мораше да дојде токму тогаш, и имав толку многу планови - да патувам низ светот, да се запишам на некои курсеви додека бев на породилно отсуство, да го испијам сето кафе што не можев да го правам со месеци, да ставам дополнителни часови за возење затоа што не возев со години и навистина сакав повторно да седнам зад воланот. Бев лута, ако веќе требаше да дојде, зошто не можеше да дојде за десет години.

Имав 36 години, моите синови тогаш имаа шест месеци и две и пол години. Бев многу лута поради мојот рак бидејќи како ќе им објаснам на моите деца дека мама е болна, дека мама ќе мора да оди во болница, дека мама можеби нема да може да биде со нив секој ден. Бев лута што моето семејство мораше да го помине сето тоа заедно со мене, дека можеби ќе треба да пропуштам роденден, приспивна песна, првиот збор и првиот чекор, некоја игра во градинка, што моите деца ќе мора да ја гледаат мама без коса, веѓи и трепки. Бев лута на ракот што дојде токму сега кога тие двајца се уште толку млади и најмногу им треба на нивната мајка.

На крајот, сè помина многу подобро отколку што очекував. Бев подложена на 16 третмани со хемотерапија без никакви несакани ефекти, во јули направив и двојна мастектомија со реконструкција со експандери и беа отстранети осум лимфни јазли зафатени од рак.

Моментално сум во фаза на чекање да започне радиотерапијата.

Живееме ден за ден, понекогаш е полесно, понекогаш потешко, понекогаш се смееме, а понекогаш плачеме сите заедно. Слободно можам да кажам дека многу повеќе се сакаме и цениме, многу почесто одвојуваме време само за нас четворицата, поприсутни сме во моментот и многу повеќе ги цениме малите нешта кои порано често сме ги земале здраво за готово.

Мојот постар син ми рече дека сум најубавата ќелава мајка на светот

Мојот сопруг и моите момчиња се моите најголеми мотиватори, поддршка и поддршка, мои ѕвезди, мојата сила за терапија и за борба. Дури и кога немав коса, веѓи и трепки, кога бев најлоша и најгрда за себе, мојот постар син ми рече дека сум најубавата ќелава мајка на светот, со најширока насмевка и најголеми раце што силно се гушкаат, а помалиот секогаш лазеше (а подоцна трчаше) во моите раце со еднаква радост и најголема насмевка. За нив јас секогаш им бев мајка, без разлика како изгледав.

На крајот, можам да кажам дека се покажа како добра ситуација што добив рак на дојка кога моите момчиња беа мали. Со две мали деца немав време да паничам и да развијам некои мрачни сценарија.

Неверојатно е како болеста те менува, те зајакнува, те средува, те основа. Луѓето се изненадени кога велам дека на некој начин ми требаше мојот рак. Да застанам, да не брзам постојано некаде и да се трудам да стигнам до се, балансирајќи меѓу деловните и семејните обврски, да ги средувам приоритетите, да се ставам себеси на прво место, но можеби најважно е конечно да го запознаам вистинското лице на луѓето.

Запознав многу убави, силни и борбени жени на Одделот за онкологија, жени со кои споделував (и сè уште споделувам) смеа и солзи, стравови и надежи. Некои од нив станаа мои пријатели за цел живот. И ако оваа моја приказна поттикне барем една жена да направи самопреглед на градите, мојата мисија е остварена. Порано мислев дека ракот на дојката им се случува на жените по 50-тата година, кога влегуваат во менопауза, но денес гледам се помлади и помлади жени во ходниците на онкологијата.