Не се плашев додека не слушнав „Резултатите се лоши. Подготви се за борба“: Храбрата Марија за битката со рак
Мојата приказна започнува во средината на октомври 2020 година. Беше сончев ден и јас наивно тргнав да го земам наодот. Не беше прв пат да отидам на пункција. Мајка ми два пати имаше рак на дојка, па редовно ја следев ситуацијата, како и мојот гинеколог.
Иако секој пат се плашев од наодите, овојпат, интересно, не бев исплашена. Исто така, не бев загрижена што медицинската сестра ми рече да го чекам докторот. И така до моментот кога докторот рече: „Седни, те молам“; и додека не слушнав: „Резултатите се лоши. Подготви се за борба“.
Зборуваше уште малку, но јас повеќе не слушнав, солзи ми паѓаа во три реда. Знам дека конечно ја прашав: „Каде да одам сега?
Договорив прегледи. Морам да ја спомнам добрата сестра која за 10 минути ми среди да направам мамографија, ме тешеше, излезе од канцеларија и ме придружуваше бидејќи не ни знаев каде сум. Потоа следеа тестови, една операција, друга операција за отстранување на целата дојка и реконструкција, обид за отстранување на јајце клетки, вештачки предизвикана менопауза, хемотерапија и апчиња кои моментално ги земам - блокатори на хормони.
Некои од наодите ги чекав подолго од очекуваното, па поминаа три месеци од мојата прва операција до првата средба со онколог. Тоа беше прилично предизвикувачки период со оглед на тоа што не знаев како е за мене и како сето тоа ќе изгледа.
На сите им кажав дека состојбата во која се најдов може да се опише како ПМС: чувствата се мешаат, прелеваат, не можеш лесно да ги фатиш, но сепак живееш, се бориш, негуваш, бараш помош, сакаш, се радуваш, се смееш…
Целта ми беше да живеам и да преживеам (имав влијание на една од тие две работи) и си дадов простор да се ослободам од емоциите што требаше да излезат во тој момент, а да не зборувам за оние што не бев подготвена да зборувам.
Се занимавав со психотерапија и пред тоа, бидејќи и самата сум психотерапевт, под надзор. Во тоа беше мојата огромна сила, освен моето момче, моето семејство, пријателите, колегите и моето куче Пабло кое пристигна со дијагнозата и беше дел од моето спасување.
Бев неизмерно трогната од сечие внимание, топол поглед, помош во која било смисла. За мене, ракот беше повик за будење, иако сакам да гледам на тешките ситуации во светлината на она што ми го донесоа, она што ме научија. Научив да се сакам повеќе себеси, да избирам што сакам и со кого сакам, учам повеќе да се опуштам, а не да ставам пред себе море од барања, притискање. Зашто, важно е во сето тоа да се плива со свој ритам, а ако дојде бран, малку да се издигне над него.
Повеќето луѓе ќе речат дека сум храбра. Можеби бев храбра, во некои моменти на свесност, но понекогаш бегав затоа што тоа ми требаше, бидејќи така беше полесно. По речиси една година третман, дури на претпоследната од 16-те хемотерапии, признав - на себе и на другите дека се плашам.
Сфатив дека стравот е присутен кога изразувам лутина, кога имам потреба да јадам одредена храна и слично. Дотогаш на хемотерапија доаѓав така што веднаш ги земав мобилниот телефон и слушалките и ја гледав серијата „Модерно семејство“. Се смеев и игнорирав каде сум, со кого сум и што ми се случува сега затоа што беше страшно.
Кога конечно го признав стравот, ги извадив слушалките и ги гледав луѓето околу мене, но и се радував бидејќи знаев дека сум при крај. Крајот, сепак, не само што донесе олеснување, донесе голема тага што ја исфрлав со денови. Моето тело беше во „борбен режим“ и сега добив шанса да се ослободам од се што не можев дотогаш.
Мојата порака е: можеш да поминеш низ се, секоја емоција е во ред, во ред е да побараш помош и да ја примиш, во ред е да кажеш „не“, исто како што е во ред да уживаш во животот, дури и кога поминуваш низ тешко работи. Овој живот е само твој.
Како заклучок, додавам песна која е создадена кога можев да го слушнам и видам стравот и да ја реализирам неговата цел.
За стравот
Сакам да го прифатам стравот
Да му го чувам грбот
Цврсто да го стиснам за рака
И да му кажам „земи ме“
Откриј нови патишта за мене
Овој очигледно не е за нас
Не се плашам од тебе.
Ова е приказна споделена од Марија Шпалета.
Четвртиот ден од февруари се одбележува Светскиот ден на ракот со цел да се подигне свеста за болестите, превенцијата, дијагностицирањето и лекувањето на малигните заболувања.
Ракот е, по кардиоваскуларните болести, втора водечка причина за смртност во ЕУ. Секоја година на 3,5 милиони луѓе им се дијагностицира рак, а 1,3 милиони Европејци умираат од оваа болест секоја година.
Повеќе од една третина од случаите на рак може да се спречат, додека друга третина може да се излечи ако се открие рано и се третира правилно.Затоа е важно постојано да се нагласува важноста на превенцијата, рано откривање и лекување бидејќи тоа може да спаси милиони животи.
Важноста на скринингот, третманот и поддршката е особено важна кога доаѓа од жените кои ги споделуваат своите приказни на страницата „Ние не сме сами“. Иницијатор е Ивана Калоѓера, а целта е да им даде поддршка на жените кои победиле малигно заболување или се лекуваат од него.
извор:zadovoljnja.dnevnik.hr
