Добив четврто внуче. Кој ме познава, ми приоѓа и ме замолува да го извадам мобилниот телефон од торбата и да ја покажам првата фотографија од мојот Ноа. Не ме прашувај зошто името на детето е Ноа, „Тато го избра името“. Зборовите на мојата постара ќерка која се породи во четириесеттите години. Ноа?! Колку глупаво име. Не можам да замислам дека мојот внук управува брод полн со живина преку разбрануваното море. Што ако се превртат? Кој ќе преживее? Пар слонови или капетан на брод? Моите деца никогаш нема да ме остават на мира. НИКОГАШ!

Помалата ќерка е нормална. Таа се омажи на дваесет и четири години во црква во бела венчаница. Двете девојчиња од првиот брак на втората сопруга на мојот син го носеа нејзиниот превез долг девет метри. Таа не беше бремена затоа што одлучи уште во градинка дека нема да оди кон олтарот со стомак до забите. На овој начин, таа ќе им покаже на сите дека се жени „од љубов“, а не затоа што „мора“. Се омажив на дваесет и една година затоа што „морав“, зошто после првото дете „морав“ да родам, инаку немаше да се омажам, родив уште две, никој не знае, дури ни јас. Никој, па дури ни јас, не знае зошто останав со сопругот сите овие години. Таткото на моите деца е глупав како чепкалка за заби на труп, но никогаш не сум имала храброст да прошетам низ животот без сопруг, сама и разведена.

Она што го напишав за себе одговара на приказните на жените од мојата генерација. Ретко која од нас го чекаше триесеттиот роденден и потоа влезе во породилното одделение. Денес е сосема нормално жените да раѓаат во шеесеттите години. Во тој контекст, мојата постара ќерка е помладо првородено и тоа не е проблем за мене. Друга работа ми пречи. Таа не се откажа. Тој инсистира на тоа дека таа инсистирала на брак. Јас и верувам затоа што таа има свој стан, сопствен автомобил, своја успешна кариера, а нејзиниот „татко“ е невработен. Уметник, поточно. Тој еднаш беше на ТВ во емисијата „Вијести из културе“. Брадестото момче истовремено свири на хармоника, гитара и истовремено удира на тапани. Ќе го преведам, клошар што ќерка ми го храни онака како што луѓето ги хранат чистокрвнтеи кучиња што го поправаат нивниот имиџ. Само што мојот „зет“ не е чистокрвен. Таа го најде во азил, не знам детали.

Ќерката не се омажи, но… Таа инсистираше Ноа да го носи презимето на нејзиниот татко. За кој к**? За „луѓето“ да не мислат дека Ноа е копиле, за „луѓето“ да мислат дека Ноа е плод на љубовта, а не од се*с за една ноќ, затоа што е важно детето да знае дека има „татко“. Современите жени, дури и мојата ќерка, мислат дека се турбо еманципирани ако живеат неженети со некого, но тие инсистираат на тоа нивното дете да го носи името на нивниот татко. За каква „еманципација“ станува збор? Ако не сакате брачни окови, ако сакате „слобода“, зошто не родите дете и не му го дадете вашето презиме? Зошто не одите до крај?

Имам само еден одговор. Затоа што сме будали. И ние старите и овие најновите. Наместо да не раѓаат во седумдесеттите години, тие бараат маж кој не е нивен „сопруг“ и затоа во исто време тие се во брак и не се во брак и се слободни и зафатени и мајки кои имаат дете со „неговото“ презиме па така тие не се курви иако немаат сопруг, но имаат партнер“ ...

Накратко, ние сме, секој на свој начин, будали кои ја менуваат само формата на однесување, а во суштина сакаме да бидеме прифатени од „луѓето“ и сакаме„луѓето“ да нè перципираат како „нормални“. Да бевме навистина нормални, ќе жалевме за „луѓето“ и „сопрузите“ и „партнерите“. Особено за децата.

Да бевме нормални, би биле смртно и доживотно вљубени само во себе.

Прочитајте ги и овие интересни статии:

До немажените: Ведрана Рудан со брутални совети како да најдете сопруг

Дами, Ведрана Рудан ве учи како да го пронајдете идеалниот човек! Совет кој го „запали“ регионот

Фото/Извор: pozitivanstav.com