„Подобро е да плачеш сам, отколку на сите да им кажуваш што те мачи“: Филозофија на животот

Во денешниот свет, каде отворената комуникација и споделувањето емоции често се нагласуваат како клуч за менталното здравје, постои длабок и донекаде контрадикторен цитат: „Подобро е да плачеш сам, отколку на сите да им кажуваш што те мачи“.

Оваа изјава нè повикува да ја преиспитаме нашата перцепција за тоа како се справуваме со болката, тагата и внатрешните немири.

Моќта на самотијата Осаменоста често се доживува негативно, како нешто што треба да се избегнува. Сепак, постои посебна моќ во моментите поминати сами. Кога плачеме во осаменост, си даваме можност да се соочиме со нашите емоции без надворешен притисок или осудување. Овој интимен момент може да стане момент на самосвест, каде што можеме подлабоко да истражуваме што нè мачи.

За многумина, кога плачеме сами  може да донесе чувство на олеснување. Тоа е можност да се ослободите од насобраните чувства и да пронајдете внатрешен мир. Во тој момент, не треба да се грижиме за тоа како нашите емоции влијаат на другите, што ни овозможува да се фокусираме на сопственото исцелување.

Од друга страна, споделувањето на вашите проблеми со другите може да биде и корисно и штетно. Иако е важно да имаме поддршка, пречестото споделување може да не доведе до преанализирање или создавање драматични ситуации. Многу луѓе се чувствуваат должни да ги оправдаат своите емоции или да бараат сочувство, што може да го отежне процесот на лекување.

Споделувањето на емоционалните оптоварувања може да доведе и до чувство на изолација. Кога сме соочени со луѓе кои не можат да ја разберат или поддржат нашата болка, можеме да се чувствуваме уште поосамени. Во тие моменти, само плачењето може да изгледа како единствениот начин да се справите.

Како да се најде рамнотежа помеѓу осаменоста и споделувањето? Клучот лежи во самоспознанието. Поставете си ги овие прашања: Кога се чувствувам преоптоварено, дали имам поголема корист од тоа што се потпирам на пријателите или се повлекувам во себе? Развивањето на емоционалната интелигенција може да помогне во препознавањето на моментите кога е подобро да се побара поддршка и кога да се повлечете во осаменост.

Иако здравата врска со емоциите е од клучно значење, исто така е важно да се има поддршка. Понекогаш, разговорот со вистинската личност може да направи чуда. Пријател или терапевт може да обезбеди перспектива што можеби нема да ја видиме сами. Меѓутоа, во моменти на длабока болка, осаменоста може да стане простор за размислување и регенерација.

Цитатот „Подобро е да плачеш сам отколку на сите да им кажеш што те мачи“ нè потсетува на важноста на интроспекцијата во процесот на емоционално заздравување. Иако е важно споделувањето на нашите чувства, тоа што сме сами ни дава можност да се соочиме со сопствените мисли и емоции без надворешен притисок. Во свет полн со врева и очекувања, наоѓањето мир во осаменоста може да биде клучот за разбирање себеси и, на крајот, наоѓање внатрешна сила. Во тој простор, можеме да откриеме дека нашите солзи, иако болни, често се првиот чекор кон повторно откривање на среќата.

Фото: freepik