Сакам да ви раскажам како мајка ми ме научи да поставувам граници и да се почитувам себеси
Приказната е навистина одличен пример за тоа како често, несвесно, ги принудуваме децата да ги игнорираат своите чувства за да се вклопат во општествените норми и туѓите очекувања
Актерката Ерин Брук своевремено привлече големо внимание кај Твитер заедницата кога на својот профил на оваа социјална мрежа напиша дека нејзината мајка ја научила да поставува граници и да се почитува себеси.
„Сакам да ви раскажам приказна за тоа како мајка ми ме научи дека секогаш имам право да излезам од ситуација која не ми се допаѓа.
Имав можеби седум години, мислам дека прв пат отидов да спијам кај другарка. Не се сеќавам ни на нејзиното име. Но, пред да тргнеме кај неа, мајка ми ми рече дека ако се чувствувам лошо, непријатно, во кое било време, од која било причина, дури и среде ноќ, можам да ѝ се јавам.
Таа беше сосема јасна. Таа рече дека дури и ако родителите на другарката отишле во кревет, јас да одам да чукам на нивната врата и да побарам телефон. Не е важно што е доцна. И ако нејзините родители не ми одговорат на чукање, да одам сама да го најдам телефонот и да ѝ се јавам.
Мислам дека една од другарките (бевме повеќе) ме задеваше. Дефинитивно не беше дека не можев да спијам, дека се плашев од нешто, нешто друго се случуваше, нешто меѓу нас. И ја слушав мајка ми.
Мајката на другарката се обиде да ме обесхрабри. Таа рече дека е доцна, јас реков дека на мајка ми не ѝ пречи. Таа рече дека можам да спијам на каучот ако сакам, реков дека сакам да одам дома. Таа рече дека нејзината ќерка сега е вознемирена поради мене, ѝ реков дека таа ме повреди мене.
Се сеќавам дека ѝ се јавив на мајка ми и таа веднаш одговори. Реков „Мамо...“, таа веднаш праша: „Сакаш да дојдам?“. Реков „да, те молам...“, ми одговори дека треба да ѝ кажам на мајка ѝ на другарка ми да ми помогне да се спакувам и да се спремам и таа веднаш ќе дојде.
И таа дојде. Во пижами и јакна. Мајката на мојата другарка постојано се извинуваше што се јавив, а мајка ми само ја крена раката ѝ рече: „Не се извинувај за моето дете. Сакам само да знае дека има право да си оди секогаш кога не ѝ е удобно и дека јас ќе бидам тука за неа“.
Се сеќавам на групата девојки во пижами на вратата од собата каде што требаше да спијам, со чудење гледаа сѐ што се случува. И се сеќавам на мајката на таа пријателка која постојано се извинуваше. Изгледа дека не знаеше што да каже кога мајка ми ѝ објасни зошто не треба да се извинува.
Сè уште имаше вакви ситуации кога растев. Мајка ми секогаш ме учеше да поставувам граници. Се сеќавам дека ме одведе кај другарка од соседството за да ми се извини пред нејзините родители за нешто што ми го направи.
Се сеќавам дека ме научи и како да излезам од работната средина во која се чувствувам лошо.
Не можам навистина да кажам дека секогаш ги следев моите чувства и ги почитував моите граници. Не можам да кажам дека никогаш не сум голтнала кнедла за некој друг да не се чувствува непријатно. Но, можам да кажам дека она што ме научи беше важно. Беше и е радикално различно од она што ги учат децата.
Радикално е да се има граници. И работете на нив. Во она што го направи, мислам дека три работи беа важни: Таа секогаш беше одлучна и јасна дека можам да ја напуштам ситуацијата во која се чувствувам лошо; таа никогаш не праша зошто и дали можеби не претерувам; таа секогаш се појавуваше кога ќе ми требаше.
Но, многу размислував за тоа дека мајката на мојата пријателка се извини за мене и како тоа се смета за правилно и нормално. Она што ме научи мајка ми беше различно и радикално, а она што нè научи нејзината мајка се сметаше за нормално: „Соочи се со фактот дека тие се лоши кон тебе, не малтретирај никого, спиј, сè ќе заврши наскоро, не прави фрка за сите“.
Сега кога сум возрасна, гледам колку е важно сето она што таа ме научи. За некои луѓе, за некои ситуации, нема излез. Но, многу често не ги напуштаме некои ситуации бидејќи мислиме дека тоа не е дозволено.
Значи, за секој случај никој никогаш да не ви каже – ИМАТЕ ПРАВО ДА СИ ОТИДЕТЕ.
Можете да заминете од состанок со дечкото, од забава, од работа. Ако сте загрижени дека некој ќе мисли дека сте неконзистентни, запомнете дека и вашите граници и вашиот интегритет се нешто со кое треба да бидете доследни.
Сакав да ја раскажам оваа приказна затоа што пораката која секојдневно им ја испраќаме на децата дека мора да издржат нешто за да не налутат некој друг е премногу силна.
Значи, ако сте личност како мене, која е научена да ги држи своите граници, обрнете внимание на оние кои не го прават тоа. Веројатно им треба потсетник – треба да слушнат дека е во ред да си заминат“.
Фото: фреепик
Извор: detinjarije
