„Станав мајка многу порано пред да ги родам своите деца“: Исповедата на Маријана за децениската борба со неплодноста и три изгубени бебиња
„Одамна станав мајка, од тогаш помина речиси една деценија, станав мајка многу пред да ги родам моите деца, на денот кога за првпат останав бремена, иако таа среќа не траеше“ - вака Маријана Аризановиќ, членка на здружението „Шанса“ ја започнува својата исповед.
Маријана денеска ги има Богдан и Ангелија, кои и двајцата се родени по природен пат за време на подготовките за ин витро оплодување. Нејзиното признание ви го пренесуваме во целост.
„После 11 недели насмевки и радост, бременоста се заврши. Заболев од сипаници. Сипаници на 20-ина години. Боже, нели сите поминавме низ тоа како деца?! Млада и збунета, сè уште не разбирав што се случуваше (иако пред интервенција не можев да се сетам на моето име и презиме), го прифатив тоа што ни се случи, обидувајќи се никој да не ја забележи мојата болка и слабост.
Бебето го немаше, а јас само уште повеќе го сакав, знаев дека некогаш ќе дојде и чекав. Времето минуваше, негативните тестови за бременост не скршија, непотребните прашања и совети од околината нè задушија... Пробавме разни чаеви, диети, витамини, изгубивме многу нерви и пари... Ништо не добивме. Потрошивме четири години чекајќи. Луѓето околу нас веќе раѓаа деца еден по друг, мојата желба стануваше се поголема и мојата фрустрација подлабока. Не можев да се оттргнам од тие канџи на гнев и бес, тага и очај, од таа пуста желба „Кога ќе ми дојде редот?!“
Немавме избор, се подготвувавме за ин витро оплодување, сигурни дека тоа е лотаријата што ја добивме. Прво оплодување - ништо. Второ... Истиот резултат. Ок, трет пат среќа, си помислив, но циклус нема. И не е хормонален дисбаланс, трудна сум! Сега сигурно се ќе биде во ред, нема зошто да биде поинаку. Се радувам на тоа, но нешто ми игра во стомакот и не ми дава мир. Веќе го пресметавме датумот на термин, полетавме кон небото сигурни дека ова е крајот. И тој беше. Но, крајот на уште една бременост. Сè уште можам да ја видам скамената фигура на докторот како гледа во екранот со ултразвук и вели: „Вашето бебе нема срцеви отчукувања!“ Тие зборови одекнуваат низ студената, темна канцеларија и сè почнува да се врти. Не можам да видам каде ми се работите поради солзите, не можам да се движам или да кажам ништо. Ја отворам устата, глас не излегува. Се мачам за здив, мислам дека ќе се задушам.Плачам и очајувам, не размислувајќи за фактот дека и мојот сопруг изгуби бебе, нашите родители уште едно внуче. Не можам да размислувам за никого освен за таа проклета операција на која ќе одам, молејќи се да не се разбудам. Уште едно мое бебе исчезна. Слаба од плачење и низок притисок, едвај одам додека маж ми чека напред. По изгледот на лицето можам да забележам дека е на работ да се распадне. Се совземам, не знам како, но не му дозволувам да ја види мојата слабост. Одам толку бавно што се чини дека никогаш нема да стигнам до него. Се гушкаме и плачеме, повторно, но јас ја облеков таа вежбана насмевка. „Ќе успееме, знам!“ - некако низ заби велам. Одиме дома. До нашата празна куќа која секој ден се повеќе ја украсуваме за нашето семејство. За да дојде нашето бебе. Знам и верувам.
Времето минува, кожата станува затегната. Сите ми пречат и кога зборуваат и кога дишат. Ме мачи вревата, а уште повеќе тишина во оваа куќа каде сме само ние двајца. Се мачам себеси, веројатно и него. Ме прогонува помислата дека никогаш нема да му родам дете, иако (некако) верувам во тоа и се убедувам дека ќе успееме. Само да ме остави, кога јас не можам да го оставам... Но тој нема, ме турка напред и верува во мене, во нас. А јас само сакам да се откажам, а тоа не можам и нема да му го покажам!
Во брак сме седум години. Никој веќе не не прашува за децата и не ни дава совети. Сега сите се плашат да го кажат зборот „дете“ пред нас. Се помалку се јавуваат на детски родендени, телефонски се известуваат вести за бременост без да не гледаат во очи. Црна овца - токму така се чувствуваме. Кризите доаѓаат и си одат, се расправаме и се помируваме и на крајот заедно плачеме. Свесни дека премногу се сакаме и дека сме уште потажни, затоа што ни треба само тој еден дел за да го имаме целиот космос. Бегаме од светот и реалноста и сме среќни само на патувања каде сме оставени сами на себе, каде никој не нè познава и ништо не прашува. Каде што никој не не гледа со тага и сожалување. Каде што не сме „оние двајца добри луѓе кои се уште немаат деца“.
Се повеќе се поврзуваме еден со друг, само се разбираме. Се сопнуваме од финансиски и здравствени несреќи, уште поцврсто се врзуваме и пливаме.
Стануваме и паѓаме, повторно и повторно... Ги собираме хартиите за да закажеме. Повторно нема циклус. Сега станува смешно. Но, не, јас сум бремена. Тестот е позитивен, бета е висока... Сега што? Одам на ултразвук преплашена. Оваа претстава веќе ја гледавме... „Нема срцева акција, но млада си, ќе успееш, ќе те породам еден ден, ти ветувам...“ - хистерично си ги собирам работите и заминувам, пробивајќи се низ толпата трудници во ходникот. „Што му згрешив на Бога? До кога ќе биде вака, не можам повеќе!!!“
Заминувам на уште една интервенција со уште посилна желба да не се разбудам од анестезија. Размислувам дали некогаш ќе изнесам дете од оваа болница, а не само неуспеси. Преживеав, се разбира. Како и многу жени со иста приказна, ретко кога јавно зборуваат за тоа. Преживеав, за да останам со празна школка која е лута на целиот свет. Незадоволна и празна, тажна и луда.
Кризите наизменично се менуваат, веруваме... Можеби со поголем страв и несигурност, но се држиме еден до друг, таму сме најбезбедни. Не се вклопуваме во никаков шаблон во околината - ниту ни е да излегуваме, ниту се дружиме со оние кои имаат семејства и не охрабруваат со зборовите дека некогаш ќе бидеме добри родители. Знаеме, сме, само нашето бебе го нема. Собравме премногу љубов за неа, ја делиме со нашите мали роднини. Вежбаме за нашето утре. Подготвени сме и чекаме нешто што веруваме дека ќе ни дојде. Го заслуживме тоа!Новата кампања за собирање анализи за vto, без чекање. Сè застанува, светот застанува - пандемијата на корона вирусот. Секако дека ќе блокираат се, ќе не затворат во нашите куќи, сега кога сме на чекор од близината на нашето бебе. Некаде во магла сфаќам дека ни е годишнина од брак, не само поради важноста на тој датум, туку сфаќам дека циклусот многу доцни. Правам тест, но сега знам. Ова мора да биде! Верувам, гласот одвнатре ми кажува дека се е во ред. И така беше!
По најуредната можна бременост и не толку одличното породување (но кој сега ќе се врати на тоа), медицинската сестра донесе мало суштество покриено со пелена во собата на нејзината дланка. И сега ја гледам таа слика. Не стигнав ни да кажам „Дали е тоа мое кога ми го стави на градите“. Ги родив тие мали рачиња, го носев тоа малечко момче во мојот стомак и целата соба беше исполнета со некое неописливо чувство. Конечно сме семејство.
Бог ни го даде Богдан, насмеан, ми се чини, од раѓање. Ни даде многу предизвици на патот, но и најголема радост и среќа. Таа нераскинлива врска која секој ден е се поцврста, да прашам дали навистина има повеќе и како е можно да се сака посилно од ова.
Долго време сум мајка, иако Богдан е со нас нешто повеќе од една година. Јас сум мајка од денот кога се борев за моето бебе. Од првата солза, до оваа радост на крајот. Понекогаш сите овие години ми изгледаат како тест за издржливост, а можеби и навистина се. Можеби некаде во ѕвездите некој ја намислил оваа приказна и ова бебе само за нас. Можеби немаше да се поврземе толку многу, да не го чекавме толку години. И кој ќе ги брои повеќе, поминаа! Се поминува, останува приказната пред спиење, како мама и тато храбро и долго го чекаа своето сонце. И некои од најнежните прегратки кои, колку и да се трудиш, секој ден вадат нова радост, а ти рече дека никогаш повеќе нема да заплачеш.Извор: жена.блиц.рс
Фото: Фејсбук
