За Мирјана сè се променило преку ноќ, и тоа во време на најголемата среќа: Дознав дека имам рак, но немам што да си префрлам на себе

Штом ја забележала првата промена пред четири години, отишла на лекар. Таа била послушна пациентка и, како што вели, само благодарение на тоа не ја загубила битката со болеста

Животот на Мирјана на чуден начин ги средувал настаните. Ја измешал радоста, стравот, тагата и неизвесноста и, како што вели и самата, завртел рингишпил што тешко се запира.

Оваа жена од Краљево пред четири години забележала промена на градите. Таа веднаш отишла на преглед и дијагнозата била смирувачка. Бенигна циста која треба да се следи. Редовно одела на лекарски прегледи, а потоа во есента 2019 година се‘ се променило преку ноќ. Бенигната циста тргнала наопаку. Новата дијагноза била мрачна, рак на дојка кој брзо напредувал. Храбрата жена вели дека засекогаш ќе го памети денот кога во исто време неизмерно го очекувала раѓањето на внукот и дека кога никој не ја гледал, плачела поради опасната дијагноза.

Тешко е да се помират стравот и среќата

- Тој септември пред две години, кога добив нова дијагноза, син ми Анџело доби син, внук ми Видак. Беше тешко да се издржи толку многу среќа и неизвесност во исто време. За само три месеци цистата енормно се зголеми и морав итно да почнам со хемотерапија. Повторно со измешани чувства. Со мојата терапија, прва од 28, се поклопи уште една семејна радост. Го славевме полнолетството на внука ми и никому не кажав дека ќе одам на терапија тој ден. Се радував, пеев и играв, а кога ми беше тешко, одев да плачам. Бев горда што никој ништо не забележа и што не го „расипав“ тој убав ден - се сеќава Мирјана (49).

Од тој ден, таа никогаш повеќе не била сама. Со неа биле сопругот Милан (48) и нивните три деца Анџело (28), Елена (19) и Никола (15), мајка ѝ, брат ѝ и неговото семејство. 

-Мајка ми никогаш не плачеше затоа што веруваше дека ќе успеам, но поради тоа криење на емоции доби шеќер, а помалиот син беше лут и револтиран, како што доликува на средношколец. Мојот Милан е возач и поминува многу време на пат, но секогаш беше тука кога беше потребно. Патиштата го водат во странство, па постојано носеше се што некој ќе му каже дека може да ми помогне. Нашата кујна беше претворена во лабораторија и аптека. Половина лекови, половина медови на милион начини... Се шегуваме дека нашата ќерка Елена во таа кујна одлучи да студира фармација и сега е бруцош на тој факултет во Белград. Во целиот тој период имав чувство дека јас и таа ги сменивме улогите затоа што се однесуваше како грижлива мајка. 

Си ветила да не прескокнува никаква терапија

Мирјана се сеќава дека на сите им забранила да плачат, иако и самата многу плачела, но никогаш пред своите. Знаела да оди во црква или во манастир и да плаче додека не престанат солзите. Не заборава да нагласи колку и значела помошта на Светлана Дражовиќ, клинички психолог и психотерапевт од Краљево, на која и била упатена од Женскиот центар „Милица“.

- Таа како да знаеше кога да ми се јави. Никогаш не ме тешеше, но секогаш го имаше вистинскиот збор и можеше секој мој пад да го претвори во позитивен. Таа и денес е тука кога ми треба нејзината помош.

Терапиите траеле една година, а најтешки биле деновите кога тие две се совпаѓале.

- Примив хемотерапија во Краљево и Крагуевац, а одев во Белград на зрачење. Многу лошо го поднесов тоа, но во ниту еден момент не ни помислив да се откажам. Мојата единствена цел беше да стигнам до следната терапија и да ја издржам. Си ветив да не прескокнам ниту една, а во времето на пандемијата на коронавирус беше многу тешко - вели оваа енергична жена.

Сите се радувале кога се покажало дека терапиите добро функционираат, дека даваат целосен ефект и дека туморот е намален. Се‘ се одвивало за време на пандемијата, па постојано се плашела да не добие и корона.

Короната била шлаг на горчливиот колач

-Се плашев дека поради таа болест да не бидам принудена да ги пропуштам терапите, но и поради сите нас. Веднаш штом завршија терапиите, по препорака на докторот бев вакцинирана. Потоа следеше операција на Институтот за онкологија во Белград, кај д-р Стеван Јокиќ, кој ми ја оперираше тироидната жлезда пред 10 години. Сега одам на редовни шестмесечни прегледи. Постои ризик болеста да се врати, така што овие прегледи се важни за мене и за моите лекари. Голема поддршка имам и од д-р Душица Александариќ, онколог од Краљево, каде одам на прегледи. Сега се е во ред, но свесна сум дека мојата рингишпил ќе продолжи да се врти. Морам да бидам внимателна. Јадам поинаку и станав многу свесна дека опаѓањето на косата е најмал проблем. Косата секогаш расте кога третманот е успешен - на шега вели Мирјана. 

Овие зборови ѝ го вратиле мирот

Токму поради косата се сети на еден момент за кој мислеше дека и е најтежок во животот.

- Јас и мојот сопруг бевме во бањата. Косата ми паѓаше во прамени и бев очајна, а тој само рече: „Сето тоа е добро и сето тоа ќе помине“. Никогаш нема да го заборавам мирот што го почувствував по неговите зборови.

Кога започна нејзината борба имала 47 години, работела како продавачка 26 години, но во тоа време не била вработена. Сега е во пензија. Зад неа се денови на тешка хемотерапија, зрачење и големи операции, а пред неа се редовни прегледи и уживање во животот, семејството и внукот Видак.

После се што поминала, вели дека нема што да си префрла на себе. Штом ја забележала првата промена пред четири години, отишла на лекар. Таа била послушна пациентка и, како што вели, само благодарение на тоа не ја загубила битката со болеста.

- Нема непобедливи, но има спасени. Животот носи се‘, а наше е да се бориме и да не се откажуваме. Сега сум свесна за минливоста. Порано не знаев, никогаш не ни помислував колку е среќа да си здрав - вели Мирјана.

Фото: Приватна архива/РАС Србија

Извор: жена.блиц