40 години рабетеле во Германија за децата да имаат сѐ: Инвестирале во синовите и снаите, а тие им забиле нож во грб

Неверојатната приказна на брачен пар од Лесковац кој 40 години работел во Германија на сите ни дава голема животна лекција!

Приказната за брачната двојка од Лесковац ја шокираше цела Србија, но и Балканот луѓето со неверување коментираа дека ни во најлошите соништа не можеле да замислат дека синовите можат вака да се однесуваат кон своите родители, кои им овозможиле да живеат толку луксузно удобен живот! Имено, семејството Цветковиќ работеле 40 години во Германија, сакајќи на своите наследници да им овозможат најдобра можна иднина, не очекувајќи дека од своите деца ќе ги доживеат најлошите работи во животот!

Кога решиле да заминат на работа во странство со ќерката и двата сина, кои тогаш биле во пубертет, се договориле да останат во Србија кај бабата и дедото по татко им. Растеле во изобилство, бидејќи семејството Цветковиќ заработувало солидни пари, а секој слободен момент го користеле да дојдат во татковината и да поминуваат време со своите деца.

Кога синовите пораснале и родителите доволно заштедиле, им изградиле куќи како вили и им купиле стан на црногорското приморје, а на ќерката и дале богат мираз во вид на ново БМВ, спална соба и други свадбени подароци. Пишува Југмедиа.рс..

Семејната љубов цветала, сè било идилично, додека не починал С. Цветковиќ.

Тогаш за неговата животна сопатничка следела трагедија за која таа не ни сонувала. Еден месец, имено, откако брачната двојка се вратила во татковината за со внуците и правнуците да уживаат во благословите што ги создале со труд, С. Цветковиќ починал. Иако имал повеќе од осумдесет, тој бил здрав како дрен, но неколку години страдал од деменција.

И токму кога завладеал заборавот, синовите добиле договор за доживотна издршка, иако било обратно, односно С. Цветковиќ и неговата сопруга се грижеле за нивните деца и во подоцнежните години. Во договорот С.Цветковиќ им го подарува целиот недвижен и движен имот на своите синови во еднакви делови.

- Така се прави секаде. Ако сакате да исклучите некого од наследството, пишувате договор за доживотна издршка што е речиси непобитен на суд. Во овој случај, веројатно намерата била да се спречи сестрата да наследи нешто од имотот на нејзините родители - објаснува адвокатот Игор Стаменковиќ.

И ништо не би било трагично, иако е егоистично и несфатливо што женското потомство не се споменувало во договорот ниту со еден јорган, „туѓа куќа“, како што викаат лесковци.

Она што е повеќе од трагично и чудно дури и за адвокатите и социјалните работници е што сопругата на авторот на договорот не била спомната со ниту еден збор во тој договор.

- До куќата на нашиот постар син си изградивме помала која беше прикачена на таа куќа. Не беше ништо големо - мал ходник, кујна, бања, дневна и спална соба. Немавме потреба од повеќе, само за да бидеме сами, да не ги чепкаме децата кога дојдовме да живееме во Србија, ја започнува својата тажна исповед сопругата на С. Цветковиќ, која не сака да го открие идентитетот за да нема проблеми со синовите повторно, но и да не ѝ се „смее светот“.

Чудно е и тоа што во договорот нема нејзин потпис, бидејќи најголемиот дел од донираниот имот е стекнат за време на бракот на Цветковиќ.

- Ваков договор досега не сум видел, всушност имам, затоа што е шаблон, но неразбирливо е под него да не се напишани имињата на двајцата родители, а крајно неточно е тоа што мажот ја исклучил сопругата од еден вид волја, бидејќи заеднички го стекнале имотот, а според нашите сигурни сознанија, станува збор за цврст брак и за сопружници кои биле многу посветени - вели социјалниот работник кој посредувал во овој случај.

Сопругата на починатиот за „Југмедија“ објаснува дека двете куќи кои првично биле наменети за синовите биле изградени во ист семеен двор и комплетно опремени со парите на двајцата сопружници, бидејќи во тоа време ниту синовите, ниту нивните сопруги не работеле.

Од Германија во Лесковац се враќале, велат, вознемирени бидејќи долго време чувствувале дека нивните синови и снаи не го чекаат враќањето кое го подготвувале две години.

-Мојот сопруг не беше 100 проценти дементен. Заборави што се случи пред една година, а се сеќаваше што се случи денес, од утро до вечер. Комунициравме нормално. Меѓутоа, никогаш не слушнав од него дека целиот наш имот им го дал на своите синови. Се сеќавам дека рече дека ќерка му нема што да бара, но верував дека има толку разум што нема да подарува ништо додека сме живи, иако сите наши деца и внуци не почитуваа кога поминавме еден месец, месец и пол во лето во Србија. Не ги ни користевме нашите соби, туку ќе останевме со нашиот постар син по негова желба.

С. Цветковиќ кратко време бил болен. Починал во сон, без болки, но тоа било голем удар за неговата сопруга, бидејќи заедно поминале речиси 60 години.

Таа се‘ уште не се опоравила од тој шок, а атмосферата во куќата на нејзиниот постар син станала неподнослива.

- Не сум здрава како мојот сопруг. Болна сум. Имам неколку операции и одам со бастун, а имам и хронична астма. На мојата снаа на почетокот почна да ѝ пречи тоа што често одам во тоалет навечер. Водата и шушкаше, па не можеше да заспие. Мојата ноќна кашлица ѝ пречеше. Бидејќи куќата не ми беше добро позната и не смеев да ги вклучувам сијалиците насекаде, таа често влегуваше во друга просторија наместо во мојата соба и удираше во нешто во темнината. Ова дотогаш ја доведе до лудило исклучително љубезната снаа. Во средината на ноќта настануваше хаос. Наместо да ме фати за рака и да ме однесе во соба, таа ме караше, полудуваше, пцуеше. Не знаев што ме погоди. Па, дали јас, газдарица, домаќинка која сето ова го стекнала работејќи и влечејќи по германски фабрики, да го доживеам во сопствената куќа, си помислив и се прашував во себе и гласно - се присетува таа.

Таа вели дека снаата и внукот биле како стражари околу неа и не ѝ дозволувале ниту да ја допре чешмата, да се напие чаша вода. Една недела по смртта на нејзиниот сопруг и наредиле да остане во една соба и да не ја напушта без нивна дозвола.

- Ми донеса нешто да јадам, го фрлија пред мене како на куче и ставија бокал со вода.

Кога, продолжува, видела дека ѓаволот ја одзел шегата, почнала да се буни, прво се обратила на снаата, па на внукот, а потоа му кажала се‘ на синот, теренец кој бил ретко во Лесковац.

-Тој ден кога му кажав на син ми се‘, тој се скрши во смисла дека им викаше на синот и на сопругата и им се закануваше. Следниот ден тој повторно замина на терен на работа, а јас останав во пеколот. Снаата од рано сабајле ме навредуваше, рече дека тоа е нејзина куќа, а внукот ме стисна за врат, за малку ќе ме задушеше и рече дека ќе ме убие ако уште еднаш ја насекирам мајка му. Ѝ испратив порака на ќерка ми да дојде. Таа дојде, но нејзиниот внук јасно ѝ кажа дека нема што да бара и ако нема да биде добар гостин, треба да знае каде е портата. Ќерка ми во солзи си замина и на излез ми рече дека не може да ми помогне“, јасно раскажува старицата која со внуката, ќерката на ќерката, излегла пред зградата да дише свеж воздух.

Ситуацијата не се смирила. Една недела подоцна, синот повторно се вратил од теренот, но овој пат, како што вели бабата, целосно „препариран“.

Тој ѝ рекол на мајка си дека не може повеќе да живее вака, дека му е тешко, дека во куќата нема да има кој да ја чува и дека има три избори: или да оди во дом за стари лица или да оди во куќата на нејзината ќерка или каде било.

- Бев скаменета. Каков дом, каква грижа, добро се грижам за себе, па кој да ме избрка од дома? Му се јавувам на мојот помал син да разговараме за ситуацијата и на двајцата во лутина им кажувам дека ќе ги продадам и куќите и становите. Двајцата ме погледнаа со потсмев, а помалиот син ме прегрна и ми рече: Мајко, ова е се‘ наше, немаш ништо овде и оваа гардероба што ја носиш е наша - жената се скаменила.

Во тој шок некако сфатила што ѝ направил сопругот, но збунета се присетила на предметот што таа и нејзиниот животен сопатник си го изградиле, а кој немала време ни да го исчисти откако дошла од Германија. Уште потешко било, вели, тоа што германските пензии не стигнале поради промената на живеалиштето и планината документација што требало да се испрати до тамошниот пензиски фонд.

- Реков, добро, синови, тогаш ќе одам кај мене дома. Меѓутоа, помладиот, уште побездушен ми вели дека и тоа не е мое. Не верував, мислев дека ме лажат затоа што маж ми многу ме сакаше, нема да ме остави без ништо.

Само еден месец подоцна ѝ го покажале договорот за доживотна издршка во Центарот за социјална работа, каде видела дека се‘ е како што ѝ кажале нејзините синови. Таа плачела таму, прашала како може да се смени договорот, тие одговориле - нема шанси. Таа, сепак, тврди дека потписот на нејзиниот сопруг не е под договорот, всушност, изгледа дека е напишан со растреперена рака и таа верува дека е фалсификат.

- Или, можеби, неговите синови го измамиле затоа што бил потпишан токму во моментот кога се појавила деменцијата. Ја молев ќерка ми да поднесе тужба, но и таа и адвокатот ми рекоа дека тоа е недокажливо и дека тужбата ќе биде изгубена.

Ден по расправијата со двајцата сина, во која снаите им предложиле во корист на сопрузите, старицата речиси насилно била сместена во старечки дом, но таму не останала долго бидејќи ќерката дошла ја зела и ја однела дома, а таа ги пријавила браќата за запуштање и малтретирање мајка, па се откажала од понатамошно гонење пред почетокот на судската постапка, иако мајката не се согласувала со таа конечна одлука.

- Ќерка ми е најмалото дете и работи многу, речиси цел ден, па станав товар на нејзините деца, внука и внук, кои најмалку во животот ги обезбедив. Сега сум многу болна, а за тоа придонесе стресот што го предизвикаа моите синови и мојот покоен сопруг. Поголемиот дел од времето лежам во кревет и плачам. Ќерка ми и зетот ме тешат, но тоа не помага. Ова не е моја куќа, работите околу неа не се мои. Тоа е туѓ кревет, а не моја постелнина, а јас за време на мојот живот донесов од Германија и ја дадов на снаите, но и си оставив за себе, најмодерна, најквалитетна и најубава постелнина, ќебиња, јоргани, перници... Куќите што јас и мојот сопруг ги изградивме и ги наполнивме со свои раце со стилски мебел, садови и се‘ што му треба на едно домаќинство, вклучително и алат од околу 100.000 евра, сега се на другата страна на градот. Моето срце е таму, а ме избркаа скоро на улица - постојано се прашува жената.

Нејзините два сина и целото нивно семејство сега не зборуваат со својата мајка, ниту со нивната сестра, која ги сакала своите браќа иако била како сирак во тоа семејство.

- Се налутија. Очигледно мислеа дека живеам во домот и дека ми ја земаат пензијата, бидејќи го овластив мојот постар син, кој заработува помалку од помалиот, да ми ја подигне пензијата во Србија. Но, мојата пензија е мала, затоа што одвојувам малку за пензиско осигурување, најниска скала, за да имам што повеќе за нив. Да не беше пензијата за вдовица, која исто така е ниска, немаше да покривам ни основни трошоци. Единствена утеха ми е што финансиски не ја оптоварив ќерка ми и нејзиното семејство пред кое чувствувам голем срам.

Таа вели дека за прв пат по многу години ја добила пензијата пред неколку месеци, а нејзиниот внук, 17-годишно момче, вели дека најголем проблем е што баба му одбива храна.

- Јаде се помалку и помалку. Кога дојде од Германија беше полна, малку повеќе, сега е преполовена. И не можеме да ѝ го стабилизираме притисокот - откри внукот.

Својата приказна бабата ја завршува велејќи дека синовите ја „исфрлиле на улица“ само со „лични повреди“.

-Како партал, како искината маица или рѓосана чинија, а јас живеев за нив, за нив и за нивните деца - вели додека очите и се заматуваат од умор.

Оваа намачена жена минатата година го даде интервјуто, па засега не се знае што се случува со госпоѓата Цветковиќ.