Ако мораш нешто да платиш со сопствениот мир - знај дека тоа е прескапо: Четиво вредно за читање
Понекогаш најтешките рани не се оние рани што ни ги нанесоа другите, понекогаш најтешките се оние рани во кои ние самите се повредуваме.
Ова се многуте рани во кои ги откопуваме нашите болни спомени, рани во кои ги превртуваме нашите древни разочарувања и имаме на ум сѐ што ни носи мир.
Најтешки се оние рани од кои ништо не учиме и кои не ни даваат никаква школа за живот, и кои се повторуваат одново и одново. Но, ние сме виновни за овие рани, ние сме виновни затоа што повторно и повторно се враќаме кај нив и страдаме од нив.
Најтешките се оние рани во кои немаме сила да си простиме иако знаеме дека другите ни простија затоа што се чини дека тоа ни помага да имаме слика за себе.
Најтешки се раните што не движат во животот, а се јавуваат кога се грижиме само за тоа што мислат и зборуваат другите, и ги занемаруваме сите оние соништа што ги носиме во себе.
Најтешки се оние рани кога не ја повлекуваш границата меѓу себе и другите, оставајќи ја линијата отворена.
Најтешки се оние рани во кои им дозволуваме на другите да се однесуваат кон нас онака како што тие сакаат, наместо сами да си кажеме „до тука можеш, но не понатаму“.
Најтешки се раните во кои толку многу им веруваме на луѓето, иако безброј пати сме се разочарале од нив, мислејќи дека овој пат ќе постапат поинаку, и повторно ќе не повредат илјада пати. Ова веќе не се индивидуални рани, оваа рана станува трајна состојба во која веќе немаме сила да се залагаме за себе.
Сѐ ни се случува затоа што го жртвуваме својот мир за некоја лажна надеж и ветување, го жртвуваме својот мир сакајќи да ги задоволиме желбите на оние кои не би го направиле тоа за нас.
И потребно е само едно, да бидете свесни за вредноста да го имате својот мир, да не трчате и да не ползите пред другите, да не правите компромиси за нешта што немаат сила да го задоволат нашето срце, да ја имате вашата цел и да верувате во идеали .
Сѐ што е помало од тоа значи нанесување рани на себе постојано и повторно.
Извор: атма.хр
