Маја за 10 години имала 8 спонтани абортуси, а потоа на 2 недели пред 46-от роденден ја роди ќерката Ана: Овој здравствен проблем беше причина за ваквото сценарио

Добивај вести на Viber

Маја Георгиевска од Глогоње, Панчево, по 10 долги, тешки и исцрпувачки години и дури осум спонтани абортуси на 46-годишна возраст ја роди ќерката Ана. Солзи поради реклами за пелени - затоа што во еден момент мисли дека никогаш нема да има свое дете кое ќе може да го повие. И покрај тоа, упорноста и вербата на Маја и нејзиниот сопруг Јовица ги доведе до целта.

Ана Момчилов денес е тригодишно девојче со виткана коса, сини очи, многу весела по природа и љубопитна. До неодамна, Маја и Јовица, како и нивното семејство, стоеја над креветот и немо плачеа од среќа помешана со знаењето и сеќавањето на она што се случи во една деценија борба за потомство. Денес, кога ја гледаат живата Ана, знаат дека се вредело, но Маја Георгиевска има желба да го сподели своето искуство со други жени како пример дека се е можно дури и кога шансите се минорни, но и да истакне дека да ги исполнат потенцијалните проблеми со кои може да се соочат трудниците, покажете им го патот што треба да го следат и лекарите кои би можеле да ги водат на ист начин.

- Во 2011 година за прв пат останав бремена. Се сеќавам на моментот кога отидовме на преглед во 12-та недела со очекување дека се е во ред. Сепак, лекарот забележува дека срцето повеќе не чука. Се сеќавам на чувството на беспомошност, очај. Мојот сопруг почна да скока низ канцеларијата, го смирував. Стигнуваме дома, но решивме да посетиме друг лекар - можеби првиот не направи добар ултразвук, се тешевме. За жал, и другиот доктор го потврди истото и морав да одам на киретажа - се присетува Маја, но нагласува дека многу детали потиснала во главата по породувањето на Ана, кога решила да и ја посвети иднината исклучиво нејзе.

Само две бремености без киретажа

Сепак, требаше долго време да се има таква среќа. А да не беше нејзиниот сопруг Јовица, неговата упорност, трпение и способност да се справи со нејзините тешки, депресивни состојби низ кои минуваше по осум неуспешни бремености, од кои само за две не бараа киретажа, Маја не е сигурна дали конечниот исход ќе беше толку неверојатен и радосен како што е денес.

- Се сеќавам на таа прва киретажа. Се чувствував како боксер во рингот, ме удри најсилниот противник. Не бев ниту на небо ниту на земја. Кога заврши целата процедура, се сеќавам дека се однесував со мојот сопруг како да е негова вина. Тој се обидува да се приближи, јас избегнувам, се кријам, бегам од себе. Јас сум зафатена со работа. По ваквите кризи, паровите или остануваат заедно или раскинуваат. Помина долго време, но за среќа беше трпелив. Можеше да седне и да разговара со мене, ми рече дека ова ќе не обележува до крајот на животот, но дека еден ден ќе имаме свое дете и ќе му кажеме за се што се случило и дека треба да се трудиме да го зачуваме сеќавањата, колку и да се грди - вели Маја, која е вработена како стручен советник и организатор на културни настани за деца во Домот на млади во Панчево, каде што денес живее со своето семејство.

Проблемот беше отпорноста на инсулин

Секој нареден обид би имал сличен исход. По една година пауза, бидејќи Маја мораше да се грижи за своето здравје, тие ќе обиеле повторно. И резултатот од тестот за бременост наскоро бил позитивен. Тогаш повторно би имало надеж, но по неколку недели, ново разочарување. Иако ги направиле сите можни анализи, не можеле да разберат зошто телото го отфрла плодот. Во меѓувреме се свртеа и кон религијата, почнаа да посетуваат манастири и се венчаа во црква. И денес веруваат дека поради сето она што следело, Бог имал рака во тоа што им го отворил патот на експертите кои можеле да го увидат и решат проблемот на Маја со одржување на бременоста.

- Во еден момент мојот брат ме убеди да одам кај д-р Милена Замуровиќ, пријателка на бабата на неговата сопруга, која е гинеколог во Народен фронт. Долго го одложив да се видам приватно и да и ги покажам резултатите бидејќи дотогаш веќе посетив многу гинеколози и доктори. Сепак, една година пред да забременам со Ана, отидов кај неа, пиевме кафе, и ги земав хартиите. Тогаш топката почна да се отплеткува. Таа потоа ме упати кај ендокринологот д-р Горан Цвијовиќ, кој откри дека станува збор за отпорност на инсулин и дека поради тоа не можам да ја протуркам бременоста. Ми даде да пијам витамини, ми препиша лек за дијабетес и ме увери дека ако се случи следната бременост, се ќе биде во ред - се сеќава Маја и за среќа на крајот сè испадна така.

Одење во VTO

И така, Маја и Ивица веќе ја дочекаа 2020 година, уморни и исцрпени, но спремни да им дадат уште една шанса на своето потомство, иако Маја во тој момент веќе имаше 45 години Ивица ја убедуваше да се обидат со ИВФ во Нови Сад и да, ако и тоа не успее, се откажуваат знаејќи дека пробале се што е во нивна моќ.

Така се случило. Отишле на клиника, правеле прегледи, но кога требало да ја почнат конкретната процедура - Маја природно останала бремена.

- Потоа одам кај мојот примарен гинеколог, кој ме чекаше во шок. Ми рече дека веќе не знае како да ми помогне, бидејќи нема анализа што не сум ја направила и ме упатува кај д-р Оливера Контиќ, која е раководител на одделението за репродукција на луѓе во Вишеградска. Отидов да ја видам во приватна клиника, но таа веднаш ми рече да дојдам на одделот штом ги соберам документите за да ми даде интралипидна инфузија, која е еден вид храна за бебиња и која ми помогна - се сеќава Маја, која е неизмерно благодарна на сите лекари, а особено на д-р Контиќ, д-р Цвијовиќ, д-р Замуровиќ, но и на д-р Светлана Дробњаковиќ од Одделот за трансфузија во Панчево.

На крајот се присетила како изгледал првиот контакт со нејзината Ана по породувањето.

- Кога се разбудив од анестезијата по царскиот рез, доаѓа медицинска сестра, ми носи бебе, а јас се уште не можам да верувам дека тоа е моето бебе. И тогаш таа веќе гуга, како секое бебе да бара нешто, неверојатно чувство. Кога излеговме, честопати и сопругот и мајка ми, кои на почетокот доаѓаше да ми помогне околу неа, стоевме над креветот и плачев од среќа што конечно ни се оствари најголемата животна желба - вели Маја Георгиевска.

„Инсулинот не дозволи фетусот да се храни“

Иако денес никој не може со сигурност да каже, Маја и лекарите веруваат дека осумте фетуси умреле од глад бидејќи инсулинот не го хранел плодот, туку го отстранувал мислејќи дека е туѓо тело.

- Бидејќи пристапивме кон лекувањето на тој инсулин, јас пиев глукофаг и инсулинот немаше простор да земе храна од плодот. Така Ана се извлече.