Ана Бунтеска: човековите корени се луѓето
Човековите корени се длабоки
Колку на стогодишно дрво
Испреплетени и силни
Удолу, до центарот на Земјата
Како јазли со кое јадрото е обвиткано
Човековите корени не се врзани за држава
Ниту припаѓаат на некоја химна или знаме
Ниту пак јазик некаков знаат
Оти сите сме можеле ваму или онаму да се родиме
Ама ете
Пишано ни било на ова парче земја светлина
да видиме
Човековите корени не се станови ниту автомобили
Скапи часовници и облека со потпис
Ниту оградата со која си го заградуваме она
Што и онака по смртта со себе не го носиме
Оти човек в ковчег ко’ ќе го стават
Само облека на себе носи
Која ќе изгние заедно со месото и кожата
И ниту едно азно со нас не си оди
Оти на оној свет голи стасуваме
Само со душите на мегдан
И делата кои зад себе сме ги оставиле
И по кои ќе нѐ паметат
Дали арно или лошо, кој како си заслужил
Човековите корени се луѓето
Оние кои нѐ зачнале
Оние кои над нас трепереле
И чија младост к’о свеќа за нас горела
Оние за кои не се прашуваме дали и како би умреле
Туку кога треба, ете тогаш би пресушиле
Корените ни се во луѓето без кои
Ништо на овој свет не би имало смисла
Кои заедно со нас се радувале и пееле
И кои за рака нѐ држеле дур’ сме тагувале
Кои чаеви во болест ни вареле
И со кои до зори сме се налевале
Луѓето кои срцето за навек ни го зграпчиле
И кои со отворени очи сме ги сонувале
На чиј глас сме се радувале
И чии лица како најубавото уметничко дело ни биле
Чии зборови како мевлем на душа ни легнале
И чии допири од мртви нѐ станувале
Човековите корени се во оние кои зад нас ги оставаме
Кои наши гени носат
И во кои себе како во огледало се гледаме
За кои нашата младост сме ја дале
За да ги израснеме и на пат да ги изведеме
За оние за кои со Бог се пазариме
Да нѐ поживее дур’ не пркнат
Дур’ крилцата доволно силни не им станат
За да летнат и да знаат како низ животот сами да врват
Не се
Моите корени не се во јазикот кој го говорам
Ниту во писмото кое го користам
Не се во бојата на државата во која живеам
Туку во думата која во душава ја имам
Во милоста за рака да подадам
Без трошка надменост и суета
Во искреноста на „прости“
И во силината на „те љубам“
И ниту каква било лажна припадност корен не дава
Ниту за нешто може човек да го врзе
Колку што го врзува чистата љубов
И отвореното срце кон секој што низ животот го
среќава
Коренот човеков не е во ставање граници
Оти тие закопани вземи граница немаат
И можат и на другата страна од светот да се најдат
Корените човекови
Љубовта човекова
Човекот во човекот
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
