Ана Бунтеска: Длабочина
(напишана за изложбата „Длабочина“ на Анита Огњановска)
Ме подготвуваш за ПЛОВИДБА НИЗ ВРЕМЕТО
со сигурна рака мојата ја држиш
со вперен ПОГЛЕД ВО ДАЛЕЧИНА
во која започнала нашата приказна
низ која болскоти РАЗБУДЕНА СТРАСТ.
Ти го ловам погледот плашливо како дете
а ти само ми шепна ЗАЉУБЕН
и ме носиш некаде во височини
да ги гледаме БУЛКИТЕ НА ВУЛКАНОТ
и ми раскажуваш тивка приказна
за ПТИЦАТА СО ЗЛАТНО ЈАЈЦЕ
за нејзината БЕСКОНЕЧНОСТ
во која нашата БЕСКОНЕЧНОСТ ја гледам.
И потем секој од нас во својот свет нурнува
во МОЛКОТ НА БЛИСКОСТА
кој е погласен од сите мои мечти
за да ја зачувам твојата ПЕРЦЕПЦИЈА НА МИГОТ
со онаа блискост во која
моето ЧУВСТВО НА ПРИПАДНОСТ
е запечатено со твоите усни
со БАКНЕЖ кој живот ми нуди
кој свесна за себе ме прави
во вител од БУДЕЊЕ НА СЕТИЛАТА.
И во нашиот молк како ехо
тлее ГЛАСОТ НА ВОЗДИШКАТА
и знам дека добро е, дека добро с` ќе биде
во оваа ЕКСПЛОЗИЈА НА ЕМОЦИИ низ која лебдам
и во која тебе те гледам
низ ЗРАЦИ на она што љубов е.
И чекориме полека
ЧЕКОР ПО ЧЕКОР како деца на несигурни ноџиња
кревајќи ги рацете угоре
во ДОПИР СО РАЈОТ смислата да ја најдеме.
И тука си
како камен столб, како ПОТПОРА
ти и јас во одот едно сме
како ЧУВАРИ НА СПОМЕНИТЕ
откривајќи ја онаа полна спокој
МИСТЕРИЈА НА ДЛАБОЧИНАТА.
И често низ патот кој го одбравме
застануваме на КРСТОПАТ
за да ги преиспитаме нашите мисли
низ кои пловат овие ЖИВОТНИ ПАТЕКИ
и со кренати чаши полни животна радост
наздравуваме за СЛАВЕЊЕ НА ЖИВОТОТ
без да мислиме на иднината.
Даваме слобода на нашето ЗАРОБЕНО ВРЕМЕ
и лесни сме како пердуви од птици
во оној ТАНЦ НА МИСЛИТЕ
таму некаде светот го откриваме
во ИМАГИНАЦИЈА НА НЕВОЗМОЖНОТО дом создаваме
а ти уште ми раскажуваш
за таа ОГНЕНА ПТИЦА која крилјата ги шири
и која ги топли со својот глас
нашите ЗАМИСЛЕНИ СВЕТОВИ
во кои живот живееме
во љубов, во ДЛАБОЧИНА.
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
