Ана Бунтеска: еден ден ќе остарам и на старост ќе мирисам

Еден ден лицето ќе ми остари

Ќе се стуткам сета

К’о стариот капут на дедо ми

Што го најдовме во подрумот

Ехеее, години откако почина

Та треси го и исправај го, стуткан остана

К’о да знаеше оти ќе нема кој да го облече

Еден ден

Еден ден лицето ќе ми остари толку многу

Што ќе се терам да се потсетам каква сум била

И младоста само во очите ќе си ја најдам

Оти велат дека сѐ старее, освен тие

И дека до крајот к’о на дете ко’ си бил ти остануваат

Нејсе

Ете, еден ден

Еден ден ќе остарам и на старост ќе мирисам

Та си велам среќа да имам

И од ќерка ми внуци да дочекам

А можеби и толку касметлија да сум

Да отидам на оној свет пред тебе

Та дур’ да дојдеш

Да поднаучам нешто од домаќинлак

Да замесам некоја погача

Дури и да почнам да плетам и да шијам

Ете така некако јас оној свет го замислувам

Ист к’о овој или барем сличен

Ама поспокојно да е

И посветло

Поубаво да биде

Исто како што и ние поубави ќе бидеме

Со лицата мазни к’о огледала

И никојпат да не остариме

Насмеани

Ех, нејсе

Еден ден

Еден ден кога ќе остарам

Сакам да се видам како со тебе седам на лулашка

Како кроце се нишаме

Со чаша вино секој од нас в рака

А другата

Со другата еден со друг се држиме

И сонцето го ловиме

К’о деца подзамижуваме и се кикотиме

Дур’ нишајќи се со главите нагоре гледаме

Низ лисјата на големиот лешник

Кој деновиве ќе го засадиме

Ти и јас

Како оној... паметиш?

Како оној на баба ми и дедо ми

Кој имаше корења до центарот на Земјата

К’о љубовта нивна, к’о нашата

К’о нивната, наша кога станува

За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска