Ана Бунтеска: една е Мајка
Таа е висока 162 сантиметри
Црвенокоса со кратка фризура
Има заразна насмевка
А велат дека очите на неа ми се
Пенџериња во кои светот се огледува
И со нив знае и да ти каже дека те љуби
И сочно да те опцуе к’о маж
Таа е гласна онолку колку што јас сум тивка
И одлично се снаоѓа во турканици
За разлика од мене
Умее во исто време и ручек да направи
Да разговара на телефон
Патем да запегла
Да ми каже оти косата ми е к’о ураган низ неа
да минал
А и дека семката прилепска ми е ко’ ќе ми е лута
Ах
Таа знае да ме изнервира толку многу
Што ми се чини дека од кожа можам да излезам
И не се помирува оти костими на работа не носам
А и дека не клавам доволно црвило на образите
Попатно да ми ја подмести кошулата
И да истресе невидлива прашинка од неа
Критички да ми се пули во ноктите нелакирани
И да ме искритикува што не се однесувам како дама
Таа е битолчанка
И по мајка и по татко
Мажена за прилепчанец веќе 46 години
И ден денес се расправа дали Домот на културата
во Битола
Е изграден пред Марко Цепенков во Прилеп
Таа е памук во емоциите
И камен во зборовите
Нежна и груба истовремено
И била истрајна во тоа дека ќе се викам само Ана
А не Ана-Марија
Демек ќе сум била к’о од шпанска серија
И никогаш за неа не сум била принцеза
Не за друго
Туку оти онаа принцезата Ана била (да ми прости)
коњеста
Таа е онаа која на пенџере ме чекаше
И во ситните часови ко фурија од спална ќе излезеше
За да се развика оти доцна дома сум се вратила
Оти не забележала дека саатот ѝ застанал
на 3 часот попладне
Таа е мојот грб
Доволно голем за ме задржи кога паѓам
И да собере сила напред за да ме турне
И онаа која неутешно плаче на секоја моја песна
Оти знае дека среќен човек не пишува вака
Таа е мајка-баба на моето чедо
И често и неа ја нарекува со името мое
Како ние две да сме едно во нејзиното срце
Таа е ќерка на онаа моја баба која местото во песните
го има
И душата од дедо ми ја носи
Широка небаре небо во градите има
Таа е мојот столб
На кој се навалувам за да одморам
Таа е онаа заради која морам да носам џемпер
Оти нејзе ѝ студи
И која уште дете ко’ бев ми рече
„и ти чупе ќе имаш, знам“
Таа е моето огледало
А јас сум нејзината книга отворена
И секоја буква ми ја знае
Секоја болка по двапати ја живее
Еднаш мојата
А вториот пат својата за мене
Таа е
Таа ми е... моја
А јас како стареам неа во себе ја гледам
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
