Ана Бунтеска: Метастаза
Од душава те откорнувам,
прецизно и остро засекувам како со скалпел,
во сопственото месо заривам без да трепнам,
без збор, без бол, оти болката и онака е веќе преценета.
Хируршки те отстранувам, полека, со внимание,
од сите делови во кои си метастазирал,
сечам, фрлам, бришам по некое сеќавање.
А добро те препознавам,
сите затруени делови се црни како твоето “те љубам”,
мирисаат на лага,
о, да, лагата мириса, исто како и вистината,
исто како и љубовта,
исто како и...
Но, без патетика молам!
Сега мојата работа бара прецизност, а не безначајни описи.
Длабам, копам и ништо не чувствувам,
дури ни тага нема во моето срце,
барем не во она што остана од моето срце.
Сечам, дел по дел,
И ете,
страв,
сечам и гледам, од мојата душа ништо не останува,
ја чистам или убивам,
ја убивам или спасувам,
ја спасувам или само се надевам.
Рацете ми се тресат
и повеќе не сум силна,
ниту прецизна,
копам со прсти, те вадам,
немам повеќе трпение,
откорнувам се’,
тебе, себе, душава.
И ме фаќа смеа,
смеа, оти солзи немам
и се’ околу мене ечи од смеа,
додека во рацете ми лежат неколку тажни парчиња душа.
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
