Ана Бунтеска: „неможамдадишамбезтебеѓубреедно“

Ми иде да те протресам

онака силно

колку што мојата тежина дозволува

и со рацеве лицето да ти го фатам

па да ти свикам

ама онака убаво да ти се развикам

„неможамдадишамбезтебеѓубреедно“.

С` во еден здив

за да ти треба барем минута-две

дур ме разбереш што зборувам

и ми иде една песна да ти напишам

без празни места

без точки

без запирки

и да се измачиш дур ме прочиташ

и читајќи стотина пати низ глава да ти мине

дека оваа лудава навистина те љуби

и можеби

ете, само можеби би ми дал некаков знак

па и најмалиот да е

за да знам дека не ти е сеедно

и дека не е с` изгубено.

Ми иде

ми иде толку силно да ти свикам

што на небото облаци ќе се соберат

и по некоја молња ќе блесне

за да ти текне дека тука сум

и дека едвај дишам вака

да ме замолчиш со бакнеж

ете така устата да ми ја затнеш

да не можам три дена на себе да дојдам

и пак да шетам

ко неколку прсти над земја да сум

да им се смешкам на оние кои не ги познавам

и будалесто збунета да бидам.

И ми иде,

леле, само да знаеш колку многу ми иде

да ти се развикам

колку, ете, само да ти покажам

дека ужасно ми недостасуваш

и дека

„неможамдадишамбезтебеѓубреедно“.

За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска