Ана Бунтеска: што кaсмет ќе имавме да се сретнеме

Добивај вести на Viber

Како ми идe да се распостелам со книжулиња

И на секое од нив по една дума за тебе да напишам

И да ги виткам надве

Па повторно и повторно дур’ прстите не ме заболат

Една цела вреќа мали книжулиња да соберам

И да се испентарам на врв на Водно

(Иако знам оти душава низ нос ќе ми излезе)

Да чекам поволен ветар

Та да ги пуштам сите низ него

И ич гла’та да не ме боли повеќе

Ниту да те мислам

Ниту да те пишувам

Ниту по луѓе ко неарна да се вртам

Па после ти мисли му ја

Градов љубовен ко’ ќе го сторам

И сите низ воздух душава ќе ми ја читаат

А тебе к’о што си касметлија

Сигурно ќе ти се падне она пусулче во кое те пцујам

Па те замислувам како подголтнуваш

И срценцето како ми ти се собира

Како ти натежнува к’о алишта во вода натопени

А јас

Е јас на раат ќе седнам некаде

И ќе се мислам дал’ топла чоколада да пијам

Или со чаша бело вино слободата да си ја прославам

Ќе ги испружам нозеве и книга ќе читам

Или очила за сонце на носов ќе ставам

И в небо ќе се џарам

Дур’ градов побелен од моиве мисли ќе е

И не оти ќе ти текне што треба да сториш

Или и она што ќе ти текне погрешно ќе е

Ама па и јас веќе на ништо не се надевам

Ама ете така бе ми се сака

А башка и што ми се може

Да се оправдам оти сум луда поетеса

За сиот бес и болка да ги напишам

И во љубов да ги завиткам

Низ ветар да ги пуштам

И конечно да те заборавам

А и себе каква со тебе сум била

Како да не сум била тоа јас

Туку некоја друга во моево тело ставена

А потем мирно да станам и да заминам

И со месеци пенкало в рака да не фатам

Ма каква љубов какви бакрачи

Ќе почнам книги за деца да пишувам

И тоа во рими со цртежи од ќерка ми

А дотогаш

Дотогаш еве книжулиња низ раце виткам

Дур’ прстите не ми побелат

Дур’ душава не дооцрни

Дур’ не те преболам

Дур’ од себе не те откорнам