Ана Бунтеска: Сонувам возови

Сонувам возови

кои никаде не одат

птици кои не летаат

деца кои се неродени

јалови матки

заболени утроби

облаци без дожд

очи без зеници

луѓе облечени во страв

со подвиени усни

и мисли испишани на челата.

Сонувам замрзнати слики

ветар без мирис на море

море без сол

солзи без течност

насмевки од кловновски усни

затапени сетила

бајати бакнежи

изгризани образи

од страв, од срам

млечно бели гради

и црнила наместо подој.

Сонувам минати времиња

насмеани зборови

растреперени прсти

писма полни здивови

здивови полни шепоти

шепоти исткаени од месечев прав

кога проклетата е полна

и во лице се смее

а од неа со магија дланките сити се

за да се вдише

и градите со сон да се полнат.

Сонувам често

некогаш тебе

некогаш себе

никогаш себе до тебе

ниту тебе со мене.

Те сонувам сам и тажен

а себе со раце полни ноти

тебе глув и слеп

себе нема и безбојна

сонувам како се разминуваме дур сенките ни умираат

во црно-бело... црно-бело.