Бранко Коцкица ја сакаше својата сопруга 50 години: Живееја во мал стан и посвоија гавран, но една работа не ѝ прости никогаш

Сопругата на Бранко Коцкица, Слободанка Цаца Алексиќ, почина на 79-годишна возраст по тешко боледување

Славица почнала да режира во театарот Зрењанин, потоа во Ателје 212, во Народниот театар, Белградскиот драмски театар, а со сопругот Бранко Милиќевиќ го основала театарот Пуж, чиј директор била до 2005 година и каде работела до нејзината смрт.

- Ние двајца живееме во мал стан, на седми кат, немаме големи примања и не планираме да се пензионираме. Бранко ќе работи помалку, а јас помалку ќе режирам, но пензионирање не доаѓа предвид - изјави Цаца која заедно со Бранко целиот свој живот им го посвети на театарот и децата.

Цаца и Бранко се запознале во Народниот театар во Зрењанин, а меѓусебната фасцинација со децата прераснала во нивен постојан ангажман на тоа поле.

- Прво го мислев Бранко како расположен и несимпатичен лик, но со текот на времето најпрвин се заљубив во неговата глума, а потоа и во него и така почнавме да се забавуваме - рече Слободанка. 

-Првпат ја бакнав на премиера на претстава што таа ја режираше, а во која глумев и јас. И пријдов зад сцената, така започна се‘, а оваа година на мојот роденден прославивме пет децении од првиот бакнеж. За две години ќе славиме пет децении брак - раскажа актерот за нивната љубов.

- Ние двајца сме како рогови во вреќа, но љубовта кон театарот нè врзува. Постојано се расправаме за нешто, но она што најмногу ме нервира кај Цаца е тоа што таа никогаш не го подготвува истото јадење, бидејќи сè готви одговорно - рече тој и забележува дека неговата сопруга е исклучителна готвачка, која подготвува совршен „пијан“ крап.

Бранко велеше дека на гавранот Сивко, кој го одгледале како птица, му љубоморел бидејќи многу се врзал за Цаца.

- Наутро може да вика како луд, а ние не можеме да сфатиме што сака. И имам впечаток дека се смета себеси за дел од нашето стадо - рече Бранко.


Фото: Printscreen/Youtube

„Коцка, коцка, коцкица“ омилената серија на Југословенските деца: Поздрав од Охрид