„Го гледав моето бебе со отворен стомак, а имаше само 35 дена“: На синот на Јелена му бил трансплантиран црн дроб, лекарите ѝ рекле дека нема да преживее, а таа денес го држи „својот живот“ во раце
Нема ништо пострашно од тоа кога новороденото бебе, кое
немало ни прилика да го види светот како што треба, да се бори за живот. Колку
е исцрпувачка, тешка, долга и голема оваа борба најдобро знае Јелена Врбашки,
самохраната мајка на Константин (7) и Калина (4).
Имено, синот на Јелена, Константин, како бебе се борел лавовски за да преживее, борбата за живот започнала на вториот ден по неговото раѓање и траела една година до трансплантацијата на црниот дроб, која му била неопходна.
„Бременоста со Константин ми помина без никакви компликации, како и породувањето. Константин е роден како здраво момче со родилна оценка 9/10. Само два дена по раѓањето, билирубинот му бил покачен, а се сомневале и на физиолошка жолтица“, вака ја започнува својата исповед за порталот Жена, мајката Јелена, никогаш не изгубила надеж.
Јелена и Константин биле отпуштени од болница со совет да го хранат што повеќе и да отидат на контролно мерење на билирубинот за 2 дена.
Но, по таа контрола, Константин е задржан на неонатолошкиот оддел на болницата во Панчево со многу висок билирубин од 375 (нормална вредност е 15).
„Константин останува таму на таканареченото сончање, но по само неколку дена забележуваат ахолични или таканаречени бели столици и тогаш почнуваат да се сомневаат дека боледува од нешто. По 6 дена поминати во болницата во Панчево, нè испраќаат во Белград во Институтот за мајки и деца, каде што јас и Константин ги поминуваме следните 11 месеци во бокс на осми кат на хируршкото одделение, кои се најлошите во мојот живот. ...“
Магнетната резонанца на Константин покажала дека тој нема жолчен меур и се сомневале во билијарна атрезија, но повеќе за ова дознале по операцијата наречена „касаи“.
„При оваа операција на Константин му беа отстранети жолчното кесе и жолчните канали кои лачат жолчка, а на нивно место се најде црево кое практично беше „залепено“ на црниот дроб за да се спречи лачењето на жолчката.“.
На самата операција Коки имал само 35 дена живот. По самата процедура им било кажано дека 1/3 од децата, доколку „касаито“ не работи, нема да го дочекаат првиот роденден, а на 1/3 ќе им треба трансплантација на црн дроб. Во други случаи, „касаи“ работи.
„Гледајќи го на само 35 дена, толку мал со само 3.300 кг, целиот со бранули, со одводи, штипки на стомакот, како да имав лошо чувство дека нема да работи и дека ќе треба трансплантација“.
За жал, Константин не бил подобар. Неговиот црн дроб веќе бил во фиброзна состојба со само еден месец живот.
„Лекарите ми рекоа дека џабе се борам, дека џабе собираме хартии за трансплантација, бидејќи тој нема да го доживее ни 1-виот роденден. 4 пати имал тешка сепса, останал на интензивна нега, нон-стоп имал бранули во себе, примал антибиотска терапија...
Добро се сеќавам на една посета на лекар заедно со специјализанти, на кои им рече: „Не мора ни да влезете во овој бокс, малиот дефинитивно нема да преживее“, во тој момент во мене проработи гневот - инат, каде што Му ветив на син ми дека ќе преживее и дека ќе живее и нема да се сеќава на ништо, дека тоа ќе биде моја ноќна мора, но не и негова“.
После таа пеколна година, конечно добиле покана да отидат во Бергано, Италија, каде што била извршена трансплантација на црн дроб. Јелена била пресреќна, бидејќи знаела дека успеале и дека биле на само чекор до победа.
„Ден по првиот роденден на Константин, кој го прославивме во болничкиот кревет, заминуваме за Италија, каде исто така ќе останеме уште една година. Во тоа време, црниот дроб на Константин веќе бил во цироза, стомакот му бил отечен, бидејќи функцијата на црниот дроб ја презела слезината, која не ја пумпала добро крвта и создавала проширени вени во грлото.
На само една година примаше вкупно 11 лекови. Му беше вграден централен венски катетер, бидејќи целиот беше „дупнат“ и немаше каде да го прободат. Конечно спас, затоа што нема веќе ѕиркање, нема веќе држење во раце додека го болат и боцкаат, а јас му шепкам на уво дека се‘ ќе биде во ред и дека мама е тука. Не го оставив ни секунда во тие две години“.
По направените тестови, Константин бил ставен на листа на чекање за црн дроб.
„Додека чекавме, Константин полека се опоравуваше, во смисла дека почна да јаде, дека нема болки бидејќи нема инјекции, му се отстранија проширените вени при две ендоскопии...
Од месец февруари, кога тргнавме за Италија, па се до први ноември, кога добивме позив, секој ден живеевме со „стравот“ дали ќе ни се јават. Кога велам „страв“ мислам дека мора повторно да оди во сала, дека повторно ќе го видам на интензивна нега со туба во устата, отворен стомак (засекот е на целиот стомак) со катетер, со повеќе бранули, со туба во носот на неговото малечко носе, со апарат кој постојано писка дали за лекот или затоа што инфузијата е истечена. Но, тоа е уште еден чекор низ кој треба да поминеме до нашата среќа“ , изјави мајката на момчето кое поминало низ болно лекување кога имало само една година.
Првиот повик го добиле на 29 октомври, но, за жал, црниот дроб не бил компатибилен со Константин. Меѓутоа, само два дена подоцна повторно се јавиле и Константин станал кандидат за трансплантација.
- Тој 1 ноември 2018 година беше најлошиот ден во мојот живот. Во раце го носам моето 21 месечно бебе во ходникот, молејќи го Бога да заврши нашата агонија, а од друга страна, свесна сум за последиците (крварење на масата и смрт). Стоејќи пред салата, држејќи го својот живот, мојот Константин, во раце, бакнувајќи го со ветување дека мама ќе биде тука кога тој ќе излезе од сала. Толку плачеше што не можеа да ми го оттргнат од прегратка, анестезиолозите излегоа од сала за да го заспијат во моите раце, за да не ми го земаат од прегратка таков.
Трансплантацијата траеше 11 часа, 11 часа неизвесност, чекајќи ја светлината што ќе дојде на крајот од тој мрачен тунел... Во 2 часот по полноќ се појавува таа светлина, чекајќи пред салата, го вадат избоден, отечен од анестезија, со цела придружна опрема и туба за дишење, а мене најубав на свет, ми рекоа дека се‘ е добро и јас само прашав во тој момент дали можам да го гушнам и практично се фрлив на тој кревет, среќна, ма пресреќна, затоа што мојот живот ми се врати посилен од било кога“.
Постоперативниот период поминал без проблеми и по само 3 месеци од трансплантацијата, конечно се вратиле дома за 2-риот роденден на Коки. Константин е роден на 11.02.2017 година како прво дете од нормална бременост, а трансплантацијата е направена на 1.11.2018. Оттогаш живее како здраво и правилно момче, кое завршило 1 одделение, има игрива природа и сака да се дружи, да игра...
По најтешките моменти од животот, нејзиниот најголем страв и конечната голема победа, Јелена конечно ужива додека го гледа своето дете како расте. И таа е повеќе од свесна дека тоа не би било можно без трансплантација на црн дроб. Затоа особено ја истакнува важноста и возвишеноста на тој чин.
- Само замислете дека некој што ви значи живот, за кого нема лек освен трансплантација на органи, на некој кому тие органи не му требаат, затоа што кога ќе настапи мозочна смрт, за жал, нема враќање назад, а најхуманата работа што вие може да ја направите во тој момент е да ги донирате органите на некој што ќе значат живот, за некого тоа значи да го има неговото дете до него како мене, да има мајка, татко, брат, сестра...
Да не беше тоа едно големо ДА, немаше да го имам животот во моите раце, немаше да го гледам моето дете разиграно како трча околу моите нозе со насмевка на лицето, немаше да се чувствувам горда како мајка на ученик-шампион... Претходно ако осудите некого чие семејство ги донирало органите на нивната сакана по мозочна смрт, запомнете дека утре, за жал, може да бидете вие или некој многу драг ваш кој ќе има потреба од трансплантација...
