Ана Бунтеска: А кажи ми...ме чекаше ли?
ме чекаше?
онаму, на нашето место
каде душата ко на крстопат ми е
а телото како фрлено среде океан
замислив
те замислив како чекориш со сигурен чекор
внатре вител од страв и љубов
срам, бол и грев
те замислив како доаѓаш
и со погледот набрзина прелетуваш
ме нема
седнуваш на она, нашето место
со раката поминуваш по двоседот
како да сум таму па ме допираш
и се џариш околу
да не сум се сокрила во некое ќоше
со лудава црвена глава
ме нема
погледот го креваш на секој звук
ме бараш
и срцето силно ти чука
има некој свој ритам кој не се разбира
палиш цигара и пиеш пиво
или можеби оној ирскиот лек за душа
тик-так-тик-так
ме нема
и се помируваш дека нема да дојдам
и покрај сиот трепет
чувствуваш олеснување
и вдишуваш длабоко
добро е
добро си
добро ќе бидеш, по ѓаволите
не ти треба беља врз главата
и се смешкаш
вртиш по телефонот
гледаш околу
смирен си
и тонеш полека во удобност
дур по ќошевите од срцето не почне тага да ти се собира
оти ме нема
и нема да ме има
и не знаеш дал да ме пцуеш
или задоволен да си
па си одиш во бунило
и ништо не ти е јасно
исто како мене
како вчера
дур јас чекав
а кажи ми...
ме чекаше ли?
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
Фото: Стојан Стојановски
