Ќе ве расплаче писмото кое Бора Чорба го напишал на мајка си: „Таа беше жена со необично име и благородна душа, тато умре за неа“
Мајката на Бора Чорба, легендарниот рокер кој почина вчера, била олицетворение на нежноста и добрината
Каква била мајката на Бора Чорба дознаваме од емотивното писмо што познатиот музичар го напишал за Блиц Жена по повод Осми март.
Целото писмо ви го пренесуваме во целост:
„Мојата драга мајка имаше многу чудно име за денес - Неранџа. Се разбира, сите ја нарекуваа Нена и таа беше олицетворение на благост и добрина. Рано се омажи за татко ми Драгољуб, кој од војната излезе како капетан на прва класа, а работата во „Слобода“ го донесе од Ниш во Чачак“, се сеќава Бора.
„Тоа беше љубов на прв поглед што траеше цел живот. Имено, кога Нена почина, ни Љупче (како што го викаше мама) не издржа долго. Беше очаен, често плачеше и овене помалку од една година по смртта на Нена“.
„Јас и мојата помлада сестра дојдовме на свет набргу по венчавката, па мама мораше да се грижи за нас, а во исто време и студираше, бидејќи татко ми работеше, а тоа не беше воопшто лесно. Природата малку си поигра со семејството Ѓорѓевиќ од Чачак. Тато беше впечатлива фигура со орлов нос и сестра ми заличуваше на него, додека јас сум плукнат на Нена, дури имаме и бемка на истото место“.
„Нена беше вредна и покрај многуте обврски околу децата, успеа да заврши факултет и да се вработи како професорка по српски и руски јазик. Мислам дека љубовта кон читањето и глумата ја наследив од неа, а од двајцата кон музиката. А, да ја наследев добродушната природа од мајка ми, ќе бев подобра личност“.
„Чале беше прекрасен човек, но во детството не се согласувавме баш најдобро. Бев многу палаво дете, но тој сепак беше војник, па кога ќе збркав нешто, знаеше да ме удри и со ремен по задникот. Тоа стоечки го поднесував. Беше смешно кога Нена мораше да го поддржи сопругот да го казни нејзиниот разгален син. Таа ме бркаше низ станот со бркалка во рака, а јас трчам околу масата и умирав од смеење бидејќи знаев дека не сака да ме фати, а камоли да ме удри“.
„Таа имаше безгранична доверба во мене. Кога таа доаѓаше уморна од училиште со куп писмени задачи, таа земаше половина, јас земав половина, и никогаш не се разликувавме во нашата проценка“.
„За неа отсекогаш сум бил и останав дете. Таа знаеше да ме засрами со најдобра намера. На пример, треба да излезам со девојка која поминала кај нас дома да ме чека. И само што треба да тргнеме, Нена ќе ме прашаше: Сине, мочкаше?“.
„А подоцна, кога станав етаблиран уметник, знаев да одам кај моите родители и да им читам нови песни. А реакцијата секогаш беше иста: „Еј, црн сине, пак пцуеш!“. А црниот син пораснат во зрел коњ. Сите ја сакаа мајка ми затоа што беше невозможно да не ја сакаш“, заклучува Бора Ѓорѓевиќ во писмото што го напиша во 2014 година.
Фото: Женски магазин - Вангел Тануровски
