Ова е маќеата на Рада Манојловиќ: Ретко се појавува во јавноста „Не се обидував да ја заменам нивната мајка“
Рада Манојловиќ на рана возраст ја загуби мајка си, за која често емотивно зборуваше во јавноста
Прераното заминување на нејзината мајка остави длабока трага на Рада, но секое нејзино сеќавање ѝ дава убави чувства на пејачката.
Нејзиниот татко подоцна се оженил со Сузана, која претходно за „Премиер“ открила дека никогаш не правела разлика меѓу Рада и Марија и нејзините деца и дека никогаш не сакала да ја замени нивната мајка.
„Не сакам да давам изјави, не сум јавна личност. Кога дојдов да живеам овде со нивниот татко, не се обидував да ја заменам нивната мајка. Јас се однесувам исто со нив. Би било глупаво да кажам дека ги сакам повеќе од моите деца, но не ги разгалувам. Сите добиваат ист роденденски подарок - истакнала претходно Сузана.
Да потсетиме, Рада на 19 години ја загуби мајка си, која на млада возраст почина од рак на грлото на матката.
- Јас имав 19 години, сестра ми 17. Имав најдобра другарка во селото, која ми беше и роднина, таа е на моја возраст, 85-то годиште. Мајка ѝ почина кога имаше две години и цел живот се прашував как ѝ е, и му се молев на Бога, бидејќи заедно седевме во клупа, таа ми беше најдобра другарка и некако гледајќи во неа, секогаш ми беше тешко. Само велев тоа мене да не ми се случи, мајка ми да не ... - го започна разговорот за болната тема Рада Манојловиќ во емисијата „На терапија со Славица Ѓукиќ Дејановиќ.
- После тоа почнав да размислувам дали е можно тоа од што се плашите да е она што Бог ви го намислил. Неверојатно, толку се плашев, таа беше слаба точка за сите нас во селото, а јас се плашев само да не се случи, само да не се случи. И, кога се разболе мајка ми, беше болна година и пол, јас тоа воопшто не го сфатив тоа сериозно. Никогаш не можам да ги заборавам нејзините зборови, таа беше иста како мене, кога се плашам од нешто ми се допаѓа некој да ми даде некаква потврда, кога ќе прашам: „Што мислиш, дали сѐ ќе биде во ред?“, за некој да ми каже: „Ќе биде“, а јас да се смирам. Се сеќавам, нашата мајка постојано го чувствуваше и го имаше овој страв и често ме прашуваше мене и сестра ми: „Што мислите, дали мајка ви ќе биде подобро?“, а ние ѝ велевме: „Секако, мамо“ - се сеќава Рада на болните моменти.
- Во тие години веќе пеев по свадби, за време на одмор учам на училиште и ги добивам сите петки. Јас и немав време да размислувам за неа во однос на таа болест и да навлезам во неа. Сум слушнала дека се лекува во не знам колкав процент, не ми паднало на памет дека е таа одредена фаза кај неа. Дури и еден период, шест месеци, сѐ беше во ред со неа, на некои контроли сѐ беше чисто, па јас си велав тоа е тоа. Сепак, се врати. Бев прилично несвесна за сето тоа - искрено рече Рада и продолжи:
- Самиот тој момент... Бев со неа до самиот крај, ја држев за рака. Кога нешто кажуваш, живееш, го доживуваш, го гледаш и како да не си ти, како да сум се иселила од себе и сега од некаде го гледам. Мислам дека така го надминав, продолжив да живеам и работам. Некаде психолошки го откажав сето тоа. Не се сеќавам кога сум плачела, можам да избројам на прсти од 2004 година, а сега ќе поминат 20 години откако ја нема. Плачев како минува времето, еве јас на пример имам 37 години, таа се разболе на мои години, за околу шест месеци кога ќе стигнам до таа возраст, сега разбирам што е таа младост. Можеби не сум го доживеала тоа во тоа време. Тогаш си мислам човече како ѝ беше, таа уште нѐ имаше нас две. Мислам дека најмногу ѝ беше тешко што не остави нас две. Но, се сеќавам и колку беше мирна. Јас сум во паника, се збогувам со животот кога ме боли заб или имам главоболка. Кога веќе ни кажаа дека сѐ е лошо, никогаш не верував во тие прогнози, но морам да ти кажам дека кога рекоа ќе живее уште еден месец, живееше 30 дена. Тоа е неверојатно. Тоа ми го кажуваат, но воопшто не сакав да прифатам. И, сестра ми готви нешто и почнува да плаче затоа што сите го знаеме тоа, а мајка ми, се сеќавам, едвај оди, болна како што е, на работ на смртта вели: „Марија, не смееш да плачеш, мора да мислиш дека утре ти ќе имаш деца, мора да бидеш силна“, не тешеше до последен ден - се присети Рада со тага во гласот.
- Вечерта пред да ја однесеме во болница каде умре наредниот ден, се гледаше дека тоа беше крајот, тоа беше веќе шамарот на реалноста и јас почнав да плачам без престан, а таа без ниту една солза.
- Се истурив, тогаш прв пат плачев, дека сфатив дека тоа не е лага. Јас до неа со крокодилски солзи, а таа ми вели: „Радмила, зошто плачеш?“, ѝ велам: „Затоа што не поминував повеќе време со тебе“, бидејќи секогаш бев на концерти, секогаш на училиште. Заработував, а таа ми вели: „Те молам?! Радмила, никогаш повеќе да не те видам да плачеш, затоа што да не работеше...“, затоа што пеењето, како сега и тогаш, беше повеќе од просечна заработка, бидејќи тато можеше да заработи нешто, но јас заработував десет пати повеќе и таа ми вели: „Да не пееше, да не работеше, немаше да имам да се лекувам“, затоа што дававме сè за лекување: „ ...и не би ми го продолжила животот за толку“. И мене ми престанаа солзите, како од рака однесени. Така знаеше да ме смири со една реченица. Сè уште се сеќавам на тоа до ден-денес, таа можеше да ме смири, да смири дел од мојата грижа на совест, сите тие моменти што ги пропуштив.
Нејзиниот татко подоцна се ожени со Сузана, која претходно за „Премиер“ открила дека никогаш не правела разлика меѓу Рада и Марија и нејзините деца и дека никогаш не сакала да ја замени нивната мајка.
Извор: www.kurir.rs
