„Шверцував, не се срамам“ Јелена Бачиќ Алимпиќ за најтешките моменти - „Беше страшно, живеев во мала соба без прозори“

Јелена Бачиќ Алимпиќ се школувала во родната Војводина, завршила гимназија, која важи за една од најпрестижните во Србија, а потоа и Филозофски факултет. Таа долги години го усовршуваше својот новинарски занает, потоа се префрли на телевизија, а потоа се испроба како автор во литературата. Нејзините романи се повеќекратни бестселери преведени на повеќе јазици.

На почетокот на Новата година, Јелена Бачиќ Алимпиќ ги воодушеви своите читатели со новиот роман „Последни часови“ . На нејзиниот познат начин и овој пат напиша интригантна приказна која ја слави љубовта.

Сепак, нејзиниот живот не бил секогаш толку лесен, за што зборувала во животната приказна која му ја доверила на српски Курир. Како што откри тогаш, таа го напуштила новинарството во раните 90-ти и се упатила во Канада.

Сепак, нејзините планови не се оствариле.

- Беше 1992 година, не беше моја одлука да бидам дадилка. Во тоа време, Канада издаваше само имиграциски визи, а јас отидов таму преку унгарска линија, и тоа како турист. Роднините на баба ми, од страна на татко ми, 16-та генерација, се презиваат Сорос, ми испратија гарантно писмо и мислам дека јас бев единствената што доби туристичка, а не имиграциска виза. Кога конзулот ме праша зошто одам во Канада среде хаосот, реков дека никогаш не сум ги видела моите роднини и сакам да ги видам.

Ме праша дали ќе се вратам, а јас реков, иако немав намера да се вратам, му реков дека ќе се вратам, затоа што еве јас сум некој и нешто, а таму секогаш ќе бидам граѓанин од втора класа. Добив виза на аеродромот во Белград три месеци, а на аеродромот во Торонто шест месеци, а потоа можев да останам кај моите роднини две недели и морав да најдам работа – вели писателката.

Бев измамена

Меѓутоа, нејзините соништа се срушиле, бидејќи била измамена, а детално опишала низ што поминала.

- Аплицирав секаде каде што требаше, чекав работна дозвола. Во меѓувреме се вработив нелегално во едно еврејско семејство, каде чував три деца, им бев дадилка. Беше страшно тешко, живеев во подрум, во мала соба, метар и пол на метар и половина, без прозорци, со таа инсталација од цевки над главата. Беше страшно, но татко ми беше со мене … Тој ми ги даде сите пари што ги имаше, а јас му ги дадов на човек по потекло од Босна да се грижи за моите документи за имиграција, а тој никогаш повеќе не се појави … бев измамена, наивна будала и му реков на татко ми дека нема да се вратам додека не ги заработам тие пари за да му вратам, па останав една година. Па, кога тато дозна за тоа, во телефонски разговор ми рече да не го терам да лета преку океанот на шеесет и нешто години, туку ми кажа спакувај ги куферите и врати се дома, парите не ми се важни, ти си ми важна. Летав во Канада со стил, и не се вратив баш така, објасни писателката.

Шверцував пелени

- Не успеав да ги заработам парите што ми ги даде татко ми. Сепак, успеав и почнав да работам во фирма во сопственост на белграѓанец. Отвори претставништво во Нови Сад. Шверцував пелени, не се срамам, бидејќи тогаш имаше страшна инфлација и беше ужасно.

Се сеќавам дека одлично заработував и сите пари му ги давав на татко ми, иако тој рече дека не сака. Сфатив дека никогаш не би можела да живеам таков живот, таквите луѓе едноставно немаат живот, тие се на работа по цел ден, изјави Јелена Бачиќ Алимпиќ.