Сузана и Бранко чекале бебе 20 години: Иван тежеше колку леб, кога се породив ни сама не верував во тоа, душата ме болеше

Сузана Хрчек од Земун и нејзиниот сопруг Бранко чекале повеќе од 20 години да станат родители. Се надевале, чекале, годините минувале...

Бидејќи не можеле по природен пат, тие се одлучиле за ин витро оплодување. Првиот обид бил неуспешен. За среќа, по втората процедура пристигнала добра вест - Сузана била бремена. Да можела да се измери нивната радост, тогаш нивната ќе се мерела во тони.

- Мојата најголема желба беше да станам мајка. Го сонував тој ден - раскажува Сузана (51) по повод 17 ноември, Светскиот ден на предвремено родените бебиња.

Бебето тежело само 800 грама

Кога дознала дека е бремена, Сузана имала 46 години.
-Поради ризична бременост бев хоспитализирана во ГАК „Народни фронт“, во 25-та недела од бременоста. По само еден месец, на 20.04.2017 година, ме породија со итен царски рез поради ненадеен скок на крвниот притисок и наводна прееклампсија. Самото пораѓање помина без проблеми благодарение на навремената реакција на д-р Александра Васиќ и д-р Жељко Миковиќ. Малиот Иван се роди тој априлски ден, но како недоносено бебе беше тежок како леб.

-Моето бебе тежеше само 800 грама и беше во многу тешка состојба. Го видов само за момент по породувањето и тоа беше се' во наредните три дена. Тогаш дознав дека моето момче е префрлено на Институтот за неонатологија. Душата ми врескаше по син ми.

Сузана останала во болница целосно вознемирена од страв. Низ глава ѝ поминувало само едно прашање: „Што ќе биде со моето дете?“ 

- Му јавувам на маж ми дека се породив, а ни самата не верувам во тоа. Душата ми врескаше за син ми. Тоа беа најтешките часови во мојот живот. Во такви моменти немаше ништо што можеше да ме утеши. Само сакав што побрзо да го видам моето дете за кое не знаев дали воопшто ќе биде живо.

Нејзиниот сопруг, кој и самиот тешко го поднесувал сето тоа, тогаш ѝ бил единствен извор на информации за бебето и голема поддршка.

- По три дена, кога малку се зацврстив, со сопругата отидов на Институтот за неонатологија. Д-р Марија Милиќ не поздравува со загрижено лице и со зборовите: „Вашето дете е во многу тешка состојба“. Тишина. Не знам како останав на нозе.

Сузана до најмал детал се сеќава на сликите од своето бебе во инкубатор. А таа слика и денес носи солзи во нејзините очи.

- Беше толку мал, беспомошен, едвај се гледаше од сите апарати. Срцето ми крвареше... Тоа беше момент кој ме одбележа до крајот на мојот живот. Во исто време ја почувствував сета љубов на овој свет, сите стравови на овој свет, но и сите надежи за подобро утре. Му ги кажав најубавите љубовни приказни.

Докторката Марија Милиќ ги советувала: „Само галете го вашето дете и разговарајте со него“.

- Го фатив за ситната рака и почнав со најубавата приказна на светот - приказната за љубовта на мајката кон детето.

И така, Сузана 137 дена одела на Институтот за неонатологија и на својот син ги раскажувала најубавите приказни. Знаела дека може да ја слушне и верувала дека ќе оздрави.

Иван под будното око на лекари и по адекватна терапија се борел со вирусот на херпес, анемијата и многу други компликации. По четири и пол месеци бил пуштен дома со тежина од 2.800 грама. А Сузана вели дека било убаво да се врати дома со дете во раце.

-Кога го ставив моето бебе во креветчето, почувствував вистинско олеснување и некако знаев дека оттогаш се ќе биде во ред. И така беше.

Иван е мојот херој

Иван сега има четири и пол години, тој е здраво и среќно дете. Најмногу ги сака мама и тато, ја обожава тетка му, која ѝ била најголема поддршка на мајка му во тешките времиња. Со нетрпение чека да оди во градинка, да прави фигури од пластелин кои личат на мали уметнички дела, да црта, да тренира карате...

- Иван е мојот херој! Се бореше и победи. И знам дека моите љубовни приказни делумно придонесоа за тоа, како и мојата огромна вера во неговото закрепнување. И секако, сакам да им се заблагодарам на прекрасните доктори од Институтот за неонатологија и на сите медицински сестри кои се грижат за тие мали суштества, и големи борци. Без нив немаше да успееме.