„Свекрва ми бремена ме избрка од дома, а нејзиниот син ја поддржа“: Љубица ја сожалуваат додека не ја слушнат вистината
Љубица од Ариље е храбра жена која решила да сподели болна и тешка приказна
Љубица со сите ја сподели својата мачна и тешка приказна, но луѓето беа поделени кога ја прашуваа за мислењето за целата ситуација.
Нејзината приказна многу ги интересираше другите луѓе и никој не можеше да остане имун на толку чувствителна тема.
- Живеев во мало село, опкружено со тајни, скандали и грешки кои ми го одбележаа животот.
За време на бременоста го доживеав најголемиот шок кога свекрва ми ме исфрли од дома. Тој удар беше тежок, но тоа не беше единствениот товар што го носев на моите раменици. Ќе бидам искренa и ќе признаам дека со години го изневерував мојот сакан сопруг Милан, а тоа што целото наше маало знаеше за моето неверство, освен тој, ме натера да се чувствувам виновна.
Јас и Милан долги години се обидуваме да имаме дете. Десет години макотрпни и неуспешни обиди. Секој ден нашата врска се влошуваше, копнеев по мало суштество кое ќе се надоврзува на нашата љубов. Претпоставувам дека таа силна желба не избрка еден од друг. Тоа беше товар што падна на мене и се чувствував немоќна да направам што било.
Секој ден работите се влошуваа. Прво ситни кавги, па препукувања, кој ја оставил чашата на маса, зошто не ги наводнував цвеќињата, како му се обраќам и со кој тон. Јасно ми беше дека душата ни се разделува кога тој отиде да спие во дневната соба, а јас останав сама во спалната соба. Тоа беа ноќи долги колку години, а перницата беше мокра од солзи. Тоа траеше со месеци. Бев несреќна. Наутро кога ќе тргнев на работа немав храброст да му кажам да разговараме, бидејќи гледав презир во неговите очи. Можеби само еден од нас требаше да каже „Еј душо, мислам дека е готово, ајде да се разделиме како луѓе“. Но, немавме храброст. Бевме злобни и продолживме да се мразиме.
Во моменти на најголема тага го запознав Златко. Мислам, го знаев од порано, тој ни е сосед. Но, морам да признаам дека од моментот на мојата тага почнав да гледам потенцијален партнер во секој маж. Златно го почувствува тоа. И го искористи. Сега би рекла злобно. Но, тогаш помислив - еве го, дојде човек да ме спаси. Тој стана моја утеха, место каде привремено ја наоѓав среќата. Но, во тој момент не сфатив колку тие одлуки што ги донесов врз основа на очај и слабост ќе го променат текот на мојот живот.На почетокот, гледањето беше на пријателска основа. Баравме начини да се приближиме еден кон друг. Додека Милан беше на работа, ми носеше кутија со смокви. Па утредента одев кај него да му ја вратам кутијата... И така натаму. Сè додека не се случи нешто важно на тој клучен ден - а тоа беше отворањето на душата.
Сопругата на Златко почина пред неколку години, беше млада, почина од рак. Се обидуваше на секој начин да ја најде вистинската. Но, сите оние со кои беше беа најмалку реални. Му доаѓаа на вратата, му викаа, а тој ми рече дека најмногу би сакал да не се сеќава на нив откако ќе преноќи со нив. Иако не беше така лесно. Жените сакаа нешто повеќе од него. Тој беше себичен кон нив.
Од страв да не си ја отворам душата за лошите односи со Милан, не кажав ништо. Но гестот беше потежок од зборовите. Пријдов, го гушнав, го бакнав... Тоа беше фаталниот почеток на мојот крај.
Приказната продолжи збор по збор. Толку се занесе во таа врска што заборавив да го исклучам профилот на Фејсбук, а свекрва ми ја прочита преписката меѓу мене и Златко. Бев бремена во четвртиот месец и го носев детето на Златко. Во пораката му напишав: „Бремена сум. Го носам твоето дете, ќе останам со Милан додека не завршиш со опремување на куќата. Полесно ми е да одам на работа со него со кола, тогаш знаеш се, те бакнувам во очи и чело и те сакам најмногу“. Неговиот одговор беше ладен и себичен: „Соголи со и со пари додека не се снајдеме. Смајли“.
Тој момент беше пресвртница во мојот живот. Сфатив колку му згрешив на Милан и колку ги нарушив темелите на нашиот брак. Тоа беше, пред се, нечовечко. Признавам. Но, не можев поинаку.
Беше утро, навидум како и сите други, варам кафе, разговарам само со Милан и свекрва ми ради реда, како и месеци наназад. Но тоа утро му помина низ заби: „Собери си ги работите и оди кај оној кому му ги шириш нозете. Од тој момент како да влегов во вакум. Пола не се сеќавам, се спакував, ги голтнав солзите и дури тогаш сфатив и си реков: „Душо, чудовиште, зошто го направи ова“?
Се разбира, како и во сè друго, кармата се враќа двојно. Врската со Златко беше се полоша и полоша, полна со токсичност и болка. Претпоставувам дека веќе не бев истата. Како да го обвинував за се што се случи. Сè што изградив на лаги и измами почна да се распаѓа. Тогаш сфатив дека кармата или можеби Божјата казна навистина допре до мене. Но од таа тага и каење дојде сознанието на сопствените грешки.
Ги сфатив моите слабости и колку бев очајна да ја пополнам празнината во мојот живот. Но, ја сфатив и важноста на искреноста, верноста и почитта во љубовта.
Поминаа неколку години од големата драма. Сега сум сама, немам сила да започнам нова врска. Се плашам дека не ги искупив сите мои гревови.foto: freepik
