„За сè што стекнав, требаше да се најадам г*м*а“: Големата исповед на Сергеј Трифуновиќ – „Ме избркаа од училиште, а потоа повторував“

Добивај вести на Viber

Во едно недамнешно интервју, Актерот Сергеј Трифуновиќ во својата голема исповед раскажа многу непознати детали од својот живот.

За училиштето

- Така, ме избркаа од школата за обука на наставници, па ме вратија во семестар. Потоа на крајот не масакрираа. Седум од нас повторија од мојот оддел. Одам и се запишувам во јазичната гимназија каде оделе Димитрије Туцовиќ, Радован Драговиќ, подоцна Љубомир Симовиќ, Светислав Басара. Кога ме избркаа од училиште, ми беше како од песната на Ѓорѓе Балашевиќ „Кога првпат не успеав на училиште …“ Мене најмногу ми беше пекол. Во исто време во плакарот на тато наоѓам пожолтена хартија на која пишува дека на Томислав Трифуновиќ му е забрането да се запишува во сите учителски училишта на територијата на Србија. Чале беше избркан од десет училишта. Во еден од нив во Уба, вели легендата, црн мерцедес дошол да го земе студентот Драган Џајиќ. На големиот одмор играа мал фудбал. Влезе ли некој малку посилен во Џаја со стартот, Џаја му удира шлаканица, а мојот чале се степал со идното најдобро лево крило на светот. Не успеал да издржи и бил исфрлен од училиште. И го прашувам: „Како те избркаа од десет училишта?“, а тој, како и секој родител, вели: „Зошто мораш да бидеш како мене, за жал, кутриот собрал пари и отишол во Нови Сад“. Пред тоа беше во аматерскиот театар во Јагодина – изјави Сергеј за Недељник.

За снимањето на филмот „The Hornet“ во Косово во деведесеттите

- Тоа беше лудило на мозокот и таа снимка ја обезбеди Љубиша Самарџиќ. Во тој момент имаше воени операции на Косово, а ние немавме поим за тоа. Тргнавме со посебна дозвола и по пристигнувањето сфативме дека се е пусто. Ништо не се слуша. Но …

На кои места сте биле?

- Призрен, неколку ноќи. Велика Хоча, со прекрасни домаќини, единственото српско село, Дечанските визби. Имаше навистина луд инцидент. Требаше да одиме во Јуник, кој во тој момент беше упориште на ОВК. Тогаш Ибрахим Ругова изјавува: „Сега во Косово снимаат антиалбански филм наречен „Убиство со предумисла“. Покојната Тика Арсиќ тврдеше дека видел потерници за мене во Приштина. Така и јас бев на списокот на барани Албанци, а подоцна станав Албанецот Мајкл Корлеоне.

За САД

- Можев да направам кариера од такви идиотски улоги. Едноставно би си умрел како актер. Некој рече: кариерата на актерот се заснова на улогите што ги одбил. Имам многу такви во моето портфолио. А тој муабет во тој момент беше доста актуелен, дека ние Србите сме „лоши момци“. Во тие деведесетти, сите агитиравме против домашните диктатори во Србија, а потоа, одам во странство, снимам филмови и се соочувам со тие муабети дека ние сме „е*ено лоши момци“.

Тоа што го кажа беше една од попријатните реакции на деведесеттите. Имаше и многу непријатни. Имаше коментари на некои снимки како „Е*ан Србин“. Бевме на работ да направиме тепачка. Но, не се сеќавам на грди настани. Исто така, во Лос Анџелес го запознав внукот на Хајле Селасие, кој е десет години постар од мене. Таму завршил факултет. Кога се запознавме, ми рече: „Пораснав во дневна соба со џиновски лустер што ми го подари Тито“.

За актерите

За сè што имам стекнато во животот требаше да изедам г***а. Кога ќе кажат: „Лесно го правиш тоа на сцена“, јас одговарам: „Брате, до моментот кога ти изгледа лесно, не смее да се види глумата“. А кај нас глумата е пејоративна работа. Тие реченици „Што глумиш?“, „Што глуматаш?“... Драган Николиќ можеби понекогаш се срамел од глумата. Тој беше сериозен човек. Слушнав еднаш страшна дебата меѓу двајца големи луѓе.  Душан Јовановиќ и Драган Николиќ за тоа време. Со „Буре Барут“ гостувавме во Љубљана и бевме првата група што официјално ја премина хрватската територија во деведесеттите. Возачот, бегалец од Вуковар, не сакаше да застане никаде на територијата на Хрватска. Плачевме са одиме во тоалет. Петрово Поље, пишува: WC две куни. Не знаеме што не чека. Некогаш хрватската гранична полиција зборуваше на англиски. Беше премногу смешно. Од тоа време е забавно кога доаѓаш во Хрватска, а граничарите прашуваат: What is your name?“ „Nikola Đuričko.“ „Occupation?“ „No, only visiting.“ А потоа почнаа да зборуваат на хрватски. Но, тие ги мрморат тие реченици како да им е непријатно што зборуваме на ист јазик. Влегува полицаец и вели: „Покажи ми ги твоите документи“, мрмори тој. А Борис Миливојевиќ му рекол: „Извини, не знам дали ме разбираш, но воопшто не разбирам што зборуваш“.