Жена Католик отишла на Острог да се помоли за здравје: Еве што и се случи таму!

Фото: Profimedia

Ако ви е судено да дојдете на Острог - ќе дојдете. Свети Василиј внимателно нè следи

Би сакала да го споделам ова со вас. Многу пати сум видела реклами во кои некои агенции нудат патување до манастирите, меѓу другото и до манастирот Св. Василије Острошки. Слушнав многу за него.

Ме привлече идејата да одам таму еднаш. Тогаш дознавме дека мајка ми има крвен сад во вратот и дека и треба операција. Тие рекоа дека операцијата е ризична и дека може да дојде до срцев удар.

Едвај научив да живеам со фактот дека татко ми го нема повеќе, кога дури и ова… бев сама, единствената поддршка што ја имав беа тетка ми и нејзиното семејство. Имаше и други луѓе околу мене, но јас не чувствував дека тие навистина се грижат за нас.

Сакав да одам до Св. Василије и да го прашам ако е Божја волја, мајка ми да не оди на операција, затоа што јас навистина немам сила да го издржам тоа, и да биде здрава, а сè уште да не ми ја зема. Ми се чини дека секогаш губам луѓе околу мене, оние што ги сакам а, така е и со момчињата, така е и со родителите и пријателите.

Сè уште немам сила да преживеам такво нешто, татко ми почина ненадејно, скоро и да не беше болен, работел до последниот ден од животот… И така, сестра ми ме повикува да одам на море со неа, а, ако сакам, можеме да одиме и во тој манастир.

„Ова е Божјо чудо“, помислив, Бог сакаше да одам таму. 

Сестра ми не знаеше дека сакам да одам таму многу одамна, но таа сакаше поради нејзината ќерка, затоа што е родена на тој ден, на Св. Василије. Знаев дека таму одат луѓе од сите вери, имаше католици, православни, видов муслимани ... Слушнав приказни за овој светец, дека тој направил многу чуда, сакав да направи чудо и во мојот живот.

Стигнавме на море и во недела се договоривме да одиме во манастирот.

Се потпирам на себе си, па затоа ми е чудно што ја оставив сестра ми да го навива часовникот да ѕвони.

Часовникот не ѕвонеше, таа се чудеше, затоа што го нави, а, тоа никогаш порано не се случило. Автобусот требаше да пристигне во седум, ми се чини, од Херцег Нови.

Само нервозно слушнав: „Стани“, не знам како, но влеговме во автобусот…

За 5 минути, се подготвивме и го подготвивме малото девојче. За тоа се вели: „На овој што му е судено и пишано, ќе стигне таму“.

После тоа, сестра ми ми рече дека птица ја разбудила… Ниту пред, ниту после, немаше птица на нашиот прозорец, само тоа утро.

Кога патувавме натаму, почнав да плачам. Не знам зошто, штом го видов манастирот и како се приближивме, не знам зошто плачев. Не можев да ги запрам солзите… Се срамев да плачам, ги криев солзите. 

Ми помина тоа во глава кога влегов, сè беше во ред… Јас навистина не знаев православни обичаи, однесување во црквата, бидејќи сум католик, но сè мина добро и почувствував неопислив мир.

Се молев за мајка ми, за момчето со кое сакав да се смирам во тоа време… се смирив со момчето, а потоа раскинавме. Сето тоа е дел од Божјиот план, ако сме еден за друг, ќе бидеме заедно.

Мајка ми е со мене сега, и рекоа дека фактот дека има форма на затнати крвни садови не е толку опасен и дека бидејќи не е променет две години, таа не мора да се оперира.

Лекарот кој толку инсистираше на операција, радикално се предомисли.

Сега мајка ми зема лекови и добро е. Сфатив дека Исус дозволува некои ситуации што не ги сакаме да нè приближат до Него, но Тој никогаш нема да даде повеќе отколку што можеме да поднесеме. Ти благодарам Исусе мој, ти благодарам Свети Василије!