Знае душата
Си бара душата
Како дете љубов си бара
И некој да ја гушне
Чунки коски ќе ѝ искрши
Та среќа што коски нема
И што широка ко небо е
За во неа јата птици да летаат
Душата спокој си бара
Како старец кој во летен ден
На дрвено столче пред куќа седи
Мижурајќи на сонцето
Топлејќи си ја староста со младешки мисли
Дур раката над бастунот му дреми
Држејќи ја својата надеж
Си бара душата
Како жена си бара некој да ја негува
Да ја чува ко капка вода
Како скапоцена капка на жеден во пустина
Чии усни испукани од жештина се
Барајќи живот во едно лизнување на водата
Душата кроткост си бара
Како мајка која чедото си го пули
И која го позема како најголемиот дар
И во него носот го пика
За да му се надиши од невиноста
Од која вербата за арното повторно се раѓа
Си бара душата
Ко чоек е таа
Ко дете
Ко жена
Ко старец и мајка
Ко нежна љубовница
Си го бара она што нејзино е
Ниту отпоќе ниту помалку
Од она СЀ кое може да го даде
Та грев е да ја лажеш со малку
И грев е да ја лажеш оти толку заслужила
Оти неа не можеш да ја прелажеш
И таа точно знае
Кога е за на мајтап земена
Та почнува чоек да го мачи
Да се стега ко тупаница
Да вие и да плачи
Ко дете удрено кога е
Ко старец кога на смртта во очи ѝ се гледа
Ко мајка која го пушта пиленцето далеку од неа
Ко жена која сакана повеќе не е
Ко оставена љубовница во празна постела
Знае душата
И неа никогаш доста нема да и’ биди
Од галеж
Од љубов
Од сништа
Од друга душа наспроти себе
Во која ќе се гледа
Во која ќе се огледа
