Ана Бунтеска: Дарување
Ти мене ѓердан бисерен
Јас тебе свилена вратоврска
Како да се даруваме
За збор еден на друг да си дадеме
И душите да си ги капарисаме
Ѓоамити нашата приказна таква е
За пред олтар да коленичиме
Ти мене ѓердан со бисер нанижан
Кој на вратот модринки ми остава
Како жица од која бегање нема
Никојпат претенка за да засече
А доволно дебела за да боли
За да не заборавам
Кому буквиве му припаѓаат
А јас пак тебе
Свила под крагна на кошула
Која секое утро за еден здив
Се’ повеќе ја затегам
Доволно лабава за да подголтнеш
А цврста за стисокот низ денот
На мене да те потсеќа
Ти и јас скапи дребулии си подаривме
Кои на кантар да ги измериш
Тежат колку ветар и магла
И се кочопериме ко пауни
Дур очите на оние кои важни не се
Во нас се вперени
Та како добро извежбани актери
Ја тераме нашата претстава
Без аплаузи и покана за бис
Дур упорно улогите си ги тераме
Јас
Со врат стегнат од ниска бисери
Кои повеќе ни на спање не ги вадам
Оти страв ми е дека без нив
Главава на раменици не ќе ми додржи
Ти
В кревет во пижами
И вратоврска свилена која не се изресува
Во силен јазол намотана
Како бесилка од која не бегаш
И со која навикнат да живееш си
Та лежиме еден до друг
Со чуден свиреж во грлата
И се’ уште за раце се држиме
Грчевито еден за друг фатени
Како да ќе ни се спојат срцата
Дур молчиме и бревтаме
Во постела за еден, двајца се туткаме
Со безброј универзуми разделени
Повеќе немоќни отколку несреќни
Јас-да го истолчам секое зрно
Дур прав од ѓерданот не сторам
И низ рацеве да го иситнам
Низ ветар да го пуштам
Ти-да ги извадиш сите конци свилени
И од нив сиџимче да направиш
А на него сите години да ги нанижиш
И надвор на дрво да ги обесиш
Како мартинка
Како слобода
Како збогум
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
