Ана Бунтеска: Еј Ана, напиши ми песна
(За една љубов, која ме боли како да е моја)
Ги препливав сите желби кои ме носеа до тебе,
онака, гола без страв и срам,
без да помислам на студенилото на водата,
или на љубопитните погледи,
оти очи имав само за тебе,
ти, што ме чекаше на другата страна на реката.
Колку сум некогаш смешна и луда,
ниту мост побарав,
не, не го побарав полесниот начин,
барем не кога ти беше во прашање
и така гола препливав,
со крик од галеб во умот.
А на другата страна ти,
ме гледаш со насмев додека гола од вода излегувам
навален на стара, дрвена клупа,
а до тебе велосипед со корпа полна булки,
со смешен качкет кој само тебе ти прилега
и раце полни ѕвезден прав.
Ме чекаш со очи ширум отворени,
со мирис на штрудла со мак,
мал рај во две спакувани кафиња,
шарен чадор, оти рекоа дека ќе е врнежливо,
а мене ми е сеедно
и онака сум веќе наводенета.
Не се ни обидувам да се облечам дур доаѓам накај тебе,
на себе имам љубов, доволно е нели...
ти мирисам ли убаво?
да, на детски крем и копнежи,
имам и парфем, цветен е,
од оној, знаеш...оној што ти го сакаш.
И седиме долго на нашата клупа,
како еден цел живот да минуваме таму,
јас, гола пред тебе,
ти, со душа соголена пред мене,
молчиме и гледаме горе,
небаре месечината ги има одговорите на нашите премолчени прашања.
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
