Ана Бунтеска: и тој терсене к’о мене

Од немукает

така баба ми велеше

е така од немукает и јас ќора

оти умот кај тебе ми беше

(улава жена!)

и при очи ништо не гледав

никого

ниту него

а тука бил цело време

додуша и тој терсене к’о мене

збор – алтан

тука – а го нема

ама питом и кроток

убав човек

и низ годиниве да собереш

дали два реда муабет сме врзале

ама насмевките благи к’о шербет ни биле

к’о со баклава да сме се нагостиле

и сетне со месеци не ќе се сретнеме

ама секојпат убаво на душава

не се познаваш, а се знаеш

ниту маките сте си ги кажале

ама лузните к’о исти да се

и ко’ се гледаш како во огледало да се џариш

знаеш дека душата к’о твојата му е

дека лош кон себе е

колку што кон другите арен е

и те фаќа жал

што за него

што за себе

и милост во срцето ти се прелева

како ко’ ќе ти тргне со виното

и кротко се опиваш

не правиш зулум

ниту ти се познава

ама ти пее внатре нешто

и ти иде раката в гради да си ја пикнеш

тоа убавото пиле да го погалиш

така некако за него ти е

како својата душа низ неговата да си ја милуваш

и пак месеци

а може и години ќе минат

ќе се опулиме

збор-два ќе си кажеме

и секој на своја страна ќе заминеме

и ко’ ќе се сретнеме

к’о вчера да било

така очите ќе ни светат

нему – мене ко’ ќе ме види

стаклава зелени – ко’ ќе го видам

и убаво ми е

оти знам оти тука е

во близина

во мисливе

во душава ми влегол

од тие неколкуте

малкутемина кои таму ми спијат

од тие е

тој убав и молчалив човек

чиј збор – алтан е

чиј поглед – мелем е

моето огледало

убавата слика негова

во која себе се гледам


За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска