Ана Бунтеска: Ја исколвавме надежта

Ги исколвавме трошките

Од сета човечност 

Која дарена ни беше

Уште од првиот здив ко благослов 

Како ново руво 

Кое при раѓање го облекуваме

Та низ годините се поткинува

Извалкано од мисли лоши

Од погани зборови и нечиста совест

Дур еден ден не се изреси

И на голо лошотилакот да си го носиме

Ги исколвавме трошките

Како пилци гладни во лута зима 

Кои на пенџерите стрпливо стојат

Надевајќи се на трошките од денешниот ручек

Без црцор чекајќи ја пролетта

Која секогаш доаѓа предоцна

Очите за убост си ги исколвавме

Едни со други се оќоревме

За спокој да не видиме

И јазиците како сабји остри ги сторивме

Та како аждери оган блуеме

Во кој душите си ги изгоревме

Низ денот кој полека гасне

Одамна светлина не гледаме

Чоек со чоек се одродивме

Без страв оти така не се живее

И оти поголема клетва нема

Од онаа да си гладен за нежност

И љубовта да ти бега еден чекор пред тебе

Та колку и да брзаш

Никогаш не можеш да ја навјасаш

Си ги исколвавме срцата

И со дупки во градите шетаме

Гледајќи низ нив како ни врви векот

Во кој не стасавме младоста да ја изживееме

Та од лулка во гроб итаме

Без печат кој ќе свети да оставиме

За децата да не’ паметат

За делата да не ни се заборават

Исколвавме се’ што можевме

И не од глад

Туку од желба за ситост врз туѓата мака

И ништо повеќе не ни остана

Освен ронки од душите

Кои ниту за најаска се

Ниту за да можи чоек да преживее

Во ова време

Во кое невремето гнездо си свило

Тагата со лопати ја црпиме

Уморни да се смениме

Остарени за да се насмееме

Нагризани од чемер 

Препиени од бол

Дур ги колваме последните остатоци

Од она што некогаш го викавме надеж