Ана Бунтеска: Како живо сребро низ душава ми лизгаш

Ми лизгаш низ прсти

како вода

како песок во стакленка

како живот

а доволно долго си тука

за да оставиш капки

зрно песок

жиг во моето месо

срцето си го колваш

како ненајаден

умираш секој ден

со ситост во стомакот

и глад во душата

ставаш насмевка

со леснотија

како парфем на себе да клаваш

кловновскиот насмев и во сон го носиш

и таму ноќта го брише

како никогаш да не постоел

утрата ти носат спокој

небаре ако се разбудиш, жив си

а знаеш во себе дека уште еднаш си умрел

дека за нови лаги си се продал

а со годините и сеедно ти станува

ми лизгаш низ душава

како живо сребро

ме болиш

и гориш

ме љубиш од далеку

со страв

со каење

со исколвано срце

нагризани мечти

ми лизгаш

со тенки, остри жилети ме галиш

а јас од секој бол заживувам

без крв опстојувам

потсмешливо на тагата и’ се обраќам

дур ти

ти низ мене лизгаш.