Ана Бунтеска: Кога ќе се опседнеш со смртта
кога ќе се опседнеш со смртта
и насекаде ја бараш
ко ѓомити ќе се крие
ако веќе наумила да дојде
и ја гледаш каде и да се завртиш
ти се прпелка во сенката сред лето
во есен паѓа со лисјата
а зимата во здивот ја носи
дур пролетта со неа распупува
си ја гледаш во очите
и низ прсти ја сеќаваш
дур косата ја чешлаш
на усните ти спие
дур ги карминисуваш
ко ќе се опседнеш со смртта
животот станува здив
краток и плиток
несвесно го тераш
како дишењето
ете врват деновите
и пишуваш со невидена леснотија
детето го гушкаш силно
како секој пат да се збогуваш
а не ти се дава
не ти се испуштаат нишките на среќа
кои се ретки и кратки
и туку умот во црното ќе ти забега
и си помислуваш
дека навистина полудуваш
ете така
како во песните што ги пишуваш
а тука си
и стануваш со насмев секој ден
дур ликот во огледало не си го видиш
и знаеш дека и овој ден ќе мине
со измешани мисли
со чувства послани на хартија
со нова песна
неколку телефонски разговори
надеж за љубов
кршење низ реалноста
и низ метежот возиш
со куп посивени лица околу
во чиј одраз и својот го гледаш
како од ист калап излезени
како маски
со испишани датуми на нив
и удрен штембил
од неа
нејзиното величество
смртта
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
