Ана Бунтеска: молчи, ако на чо’ека немаш нешто уб’о да му кажеш

Ако на чо’ека немаш нешто уб’о да му кажеш

Молчи си, пиле, и не си ја погани устата

Оти чо’ек сам знае за ш’о арен не е

И не му треба твојот отров за да го дотепа

Кажи му ја уба’ината во него

Погали му ја со збор душата

Јазикот да ти биде к’о да си го гушнал

Со милост во очите кажи му збор-два

Ама уба’и да се

Да бидат мирисливи к’о на доенче здивот

И чисти ко детска игра

Нека бидат невини к’о млада невеста

И мудри к’о стар чоек

Гали го чо’ек

Кажи му го уб’ото во него

Оти некогаш оќоруваме

Некогаш, ете така низ животот ослепуваме

Та сами себе не можеме да се видиме

И троа лоши стануваме

Троа полни нетрпение и нервоза

Пиле

На таквите луѓе нешто уб’о да им кажеш

Оти подзабора’иле

Та потсети ги на чо’ештината

Покажи им ја љубовта

Во твоите очи себе да се видат како во огледало

За да можат да се засакаат

За да можат гла’ата да ја кренат

Над сите јадови да се исправат

И чекорот посигурен да им е

Да знаат оти сами не се

Оти уште некој љубов во срцето за нив има

И ќе видиш

Ех пиле, ќе видиш како ликот им се менува

Како ќе засветат

Како од милост и боја во образите ќе им се врати

И грбот како кроце им се исправа

Та смеата ѕвонлива им станува

Како од болест да оздравеле

А несреќата и тагата болест се

Затоа

Ете затоа треба чо’ек со чо’ек да се чува

И со убост да се гоштава

Со збор и рака подадена

Ама не за да турне и навреди

Туку да го избавиш чо’ек некогаш од сам себе

Како што некој некогаш и тебе од себе ќе те спаси

Гали ги луѓето

Гали и сакај ги

Оти векот тука на сите ни е краток

А часот дур’ да дојде, чо’ек биди

И памти ми ги зборо’ите

Молчи пиле, молчи и врви си по патот

само молчи и устата не погани ја

ако на чо’ек немаш ништо уб’о да му кажеш