Ана Бунтеска: Музичка кутија
Распори ми го телото, зариј ги ноктите,
расчеречи го, отвори го,
ѕверски, со животинско бревтање,
со сладок бол, онака како што само ти умееш.
Распори ме, еве и со збор,
поглед, бакнеж или допир,
сеедно ќе е, само распори ме
и побарај внатре музичка кутија.
Да, продри во мојата јалова утроба
издлаби ја со рацете, нурни ги во мене,
и најди ја, најди ја
проклетата музичка кутија.
Не се грижи, можеш и подлабоко,
не боли, повеќе ништо не чувствувам,
можам дури и да и’ се потсмевам на болката
дури ми буричкаш и ровариш низ телово.
Ах, слушам удар по лим,
банално би било да речам дека е тоа моето срце,
оти моето срце е топло, меко, треперливо и нежно,
доволно нежно за љубов, доволно силно за збогум.
Но, да го оставиме настрана моето срце,
срцето е и онака преценета работа,
никој аир од него не видел,
фокусирај се, музичката кутија ја бараме.
Лим, да таа е,
уф, знаеш дека сум гадлива,
дури и од сопствената крв ми се наткрева желудникот,
иако пречесто на прстиве сум ја гледала.
Убаво измиј ја и донеси ми ја,
стави ја под силен млаз жешка вода,
ете така, исчистена низ рацеве ја вртам,
сум заборавила колку е убава, светла, мазна, со префинети шари.
Полека ја отворам со треперливи прсти,
ах, порцеланска балерина би била клише-повторно,
внатре нема ништо, зјае празна, нема е
како што е немо и моето срце.
А не беше отсекогаш таква, како да паметам музика,
како да паметам разнобојни стакла кои се прелеваа на светлина
и не знам дали навистина паметам или само сакам да е така,
сакам да верувам дека некогаш мојата душа беше полна и светла.
Душа?! од каде сега душа?
пардон, кутија, зборуваме за една обична, глупава музичка кутија,
впрочем, се’ останато би било само едно тажно,
тажно и уморно клише.
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
