Ана Бунтеска: Музичка кутија

Распори ми го телото, зариј ги ноктите,

расчеречи го, отвори го,

ѕверски, со животинско бревтање,

со сладок бол, онака како што само ти умееш.

Распори ме, еве и со збор,

поглед, бакнеж или допир,

сеедно ќе е, само распори ме

и побарај внатре музичка кутија.

Да, продри во мојата јалова утроба

издлаби ја со рацете, нурни ги во мене,

и најди ја, најди ја

проклетата музичка кутија.

Не се грижи, можеш и подлабоко,

не боли, повеќе ништо не чувствувам,

можам дури и да и’ се потсмевам на болката

дури ми буричкаш и ровариш низ телово.

Ах, слушам удар по лим,

банално би било да речам дека е тоа моето срце,

оти моето срце е топло, меко, треперливо и нежно,

доволно нежно за љубов, доволно силно за збогум.

Но, да го оставиме настрана моето срце,

срцето е и онака преценета работа,

никој аир од него не видел,

фокусирај се, музичката кутија ја бараме.

Лим, да таа е,

уф, знаеш дека сум гадлива,

дури и од сопствената крв ми се наткрева желудникот,

иако пречесто на прстиве сум ја гледала.

Убаво измиј ја и донеси ми ја,

стави ја под силен млаз жешка вода,

ете така, исчистена низ рацеве ја вртам,

сум заборавила колку е убава, светла, мазна, со префинети шари.

Полека ја отворам со треперливи прсти,

ах, порцеланска балерина би била клише-повторно,

внатре нема ништо, зјае празна, нема е

како што е немо и моето срце.

А не беше отсекогаш таква, како да паметам музика,

како да паметам разнобојни стакла кои се прелеваа на светлина

и не знам дали навистина паметам или само сакам да е така,

сакам да верувам дека некогаш мојата душа беше полна и светла.

Душа?! од каде сега душа?

пардон, кутија, зборуваме за една обична, глупава музичка кутија,

впрочем, се’ останато би било само едно тажно,

тажно и уморно клише.

За Женски Магазин, Ана Бунтеска