Ана Бунтеска: не ми е мене страв од луѓе кои викаат
Не ми е мене страв од луѓе кои викаат
Ама ич не ги клавам на дикат
Со нив знаеш на што си
Ете, не ќе им се бендиса нешто
Па ќе се изнавикаат и искараат
Ќе врескаат дур’ не им набабрат жилите на вратот
Ќе се запенат и очи ќе ококорат
И ги гледаш дека од душа викаат бре
Дека од душа нешто ги потрефило
Дека толку силно ги погодило
Што не им е гајле дал’ врескаат во јавност
Е, од тие таквите ич не ми е страв
Оти искрени се
Оти ко’ те сакаат, те сакаат и точка
Ко’ ќе им згрешиш, ѕрцките ќе ти ги извадат
И точка
Ама после кротки се
Ќе си ја олеснат душичката и ќе омлитават
И лицето ќе им се смири
Од устата веќе поганлаци не слушаш
И ќе промуабетиш
Ќе си кажете кој што има
И одиме понатаму
Тие, тие луѓе ги сакам
Страв ми е мене од оние другите
Кои ниту на живо се смеат
Ниту пак на мртво плачат
Тие чии сурати се исти и за празник и за делник
И за повојница и за закоп
И за љубов и за омраза
Од таквите уплав имам
И ги намирисувам со годиниве
Им се плашам и бегам
Ко ѓа’олот од крст им бегам
Оти тие не ќе те продадат само за грст златници
Тие продаваат и онака
За ништо
За џабе
Оти гајле за ништо не им е
Оти к’о без душа се
И немаат во себе кантар за добро и зло
Дал’ од раѓање изместен е
Или животот го расипал, не знам
Ама тој кантар на баждарење не оди
И никој не го оправа
Таму е скршено нешто во срцето
Е тие милост немаат
Ниту насмев
Ниту сомилост кон туѓата болка или јад
Тие се како луѓе – нелуѓе
И скраја да е таков да ти се погоди во близина
И скраја да е таков па да засакаш
Од тие
Од тие што молчат и не говорат
Од тие таквите страв ми е
Страв ми е од мислите нивни
Кои во главите им остануваат и гнојат
Затоа оние другите, викачите
Ете тие драги ми се
Оти тие знаат болка што е
И неправда
Знаат радост и среќа како скокотка
И чемерот како горчи
Тие, мене блиски ми се
Оние кои љубат и мразат со жар
Со страст
Со оган
Со живот
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
