Ана Бунтеска: Нема бегање

Некојпат тесна ти е 

кожата

Како твоја да не е 

Како зајмена 

Како украдена 

Како по пат најдена

Та ти се чини оти ќе попука 

Оти ќе се поткини 

Како со лош пораб

направена 

Стуткана на 

глуждовите 

Оптегната на грбот 

И чиниш ко сува 

земја на себе да 

имаш

Која одамна дожд 

нема видено 

И во која ништо 

повеќе не вирее

Некојпат 

Некојпат си мислиш 

оти на змиите убо им 

е

Кога од себе кожа ќе 

си слечат

И зад себе ја оставаат 

Токму онака како што 

го оставаш минатото

Та подзамижуваш 

и се обидуваш 

Барем за миг таа 

леснотија да ја сетиш 

Издишуваш 

И повторно вдишуваш 

Јасно ти е оти бегање 

нема 

Оти и кожа и лик да 

смениш

Себе со себе се носиш 

И не е до кожата Т

уку до она однатре 

што те јади 

Не е до кожата

Туку мислите те 

дробат 

Ич не е 

Не е ниту малку до 

кожата 

Туку до лузните 

оздола што се кријат 

Нема бегање 

Еве јас барем не знам

некој

Кој од себе успеал да 

се скрие 

И колку и да сакаш 

Колку и да сакам 

Колку и да е навидум 

тешко свој да си 

Секој од нас поседува 

само она што во себе 

го носи 

Како мисла 

Како збор 

Како благослов и клетва

Та сто кожи да 

смениш 

Пак истиот ќе си 

И пак истата ќе сум 

Оти на светов од се’ 

да избегаш можеш 

Само од себе никогаш 

Од себе....бегање

нема

За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска