Ана Бунтеска: нема поуб’а слика од онаа на среќен чо’ек

да ти заигра душата

да ја олаба’иш ко ремен после најаска

да ја погалиш к’о на мало дете косичето

да ѝ се насмееш к’о на убав лик спроти тебе

да се потсетиш зошто се љубиш

и дека ниту една љубов нема чиста да е

ако онаа кон себе не ја чуваш

ете токму така

да ја чуваш љубовта кон себе к’о рожба

наведната над неа дур’ спие

да ја полеваш со надеж и верба ко ретко цвеќе

да си со неа едно

исто к’о што дишеш така да се сакаш

оти без воздух или без душа, исто е

од едното телото ќе ти умри

а од другото чо’ек во тебе не ќе остане

та бадијала после воздух ќе арчиш

како сениште, како свој да не си

затоа душата пушти си ја

и некој ќеф направи ѝ

ете, збери си убај луѓе крај себе

да ти џагорат и умот со нивните зборо’и да ти се полни

како најуба’та музика да ја слушаш

стисокот на рацете да им го сетиш

и телото да ти се смири ко’ ќе те гушнат

ко’ ќе те стиснат во себе небаре дел од нив си

и кога енергијата нивна во тебе ќе потече

та испуканото внатре ќе се налее со смеа

и ќе цути

нема поуба’а слика од онаа на чо’ек ш’о цути

ш’о душата му пее

ш’о очите му говорат за среќата во срцето ш’о му е

нема поуба’а слика од онаа на среќен чо’ек

кој знае како сам себе да се љуби

како од таа љубов и на другите да дари

без да ја мери и премерува

без да се лакоми или да ситничари

кој од душа ја црпе како од извор непресушен

и колку појќе ја дава

толку појќе душата му се полни

нема

нема поуба’а слика од чо’ек ш’о знае да сака

и кој знае душата да си ја олаба’и

да ја лета к’о дете-змеј

да ја пази к’о момче-девојката

да ја почитува к’о животот-смртта

оти само еднаш на овој свет сме

и само еден ваков живот имаме

а во тој

во тој живи да сме

толку живи ш’о душите ќе ни играат

спокојни

насмеани

среќни