Ана Бунтеска: Остави го светлото

Колку сакав да се најдеме

Та луди млади да се ќердосавме

Јас твоја севда ќе бев

Ти моја судба ќе останеше

Да си имавме живот ко во бајка

Во која мирно море ќе имаше

Или барем извор планински

Со небо полно сонца и месечини

Та куќаре мало и оџак кој ќе димеше

Градина полна зеленила и дрвца млади

Ех колку сакав еден со друг да се пронајдиме

Сосем случајно ко на филм

И од само еден поглед да знаевме

Оти пишано ни било животот заедно да го миниме

Та ниту јас вака сама да гувеам

Ниту ти по патишта да ме бараш

Туку само молкум збор со поглед да си дадевме

Та пред куќи за на старост 

Лулашка дрвена да имавме

Од која на внуци ќе си се радувавме

Ем окото полно на двајцата ќе ни беше

Ем душата ко облак лесна и бела

Така некако низ животецот да си врвевме

Па троа за некоја будалаштина скарај се

Троа љубов во квечерини ќе водевме

И деној ни ти ни јас да не броевме

Сити од грст љубов и трошки храна

Колку само сакав

Колку само сакав да сакаш наши да си бевме

Рака в рака годините да ги миневме

Еден на друг столб да си бевме

И бастун да не ни требаше

Оти јас твоето рамо ќе бев

А ти мојата карпа за грб да одморам

Та ноќите надвор ќе си ги седевме

И во ѕвезди угоре ќе се пулевме

Во себе молитви ќе си редевме

Шо среќа да се најдеме имавме

И во постела коските ќе си ги топлевме

Во болест по коси ќе се галевме

И немаше ниту од смртта да се плашиме

Та пустата ко ќе дојдеше

Дали по тебе или по мене да навјасаше

Со метании ќе ја пречекавме

Со слатко домашно и чаша вода студена

И оној што ќе заминуваше

На другиот само да му речеше

“Остави го светлото за да ме најдеш

Да не се изгубиме, да не се загубиме”