Ана Бунтеска: оти убо ти е
ете, ќе се заљубиш
ама ко по книга
прописно, со сите симптоми
не јадеш, не спиеш, не паметиш ништо
и среќа што главата на рамена ти е
оти и неа ќе ја заборавиш некаде
и колку повеќе за никаде си
толку поубава стануваш
очите ти светат, усните насмеани ти седат
треперливи ти се рацете и одот ист не ти е
ко што велеше баба ми за комшијата
„од љубов, чурук се стори
го изеде пустата, ликот му се смени на човекот“
така и ти, чурук стануваш
и срценцето друг ритам ти фаќа
та ти се чини дека дур’ чука името му го потпевнува
и душичето некако ти се олабавува
па ко ќе вдишеш
гледаш колку воздух во градите ти собирало
и убо ти е иако к’о свеќа се топиш
се тенчиш небаре на диета си
дур’ не почне мајка ти да ти вели
оти уште малку и проѕирна ќе станеш
ама тебе од едно уво ти влегол муабетот
а од друго излегол без да сетиш
и се смешкаш ко улава
к’о дете на шарена играчка
така на денот му се радуваш
и ти доаѓа да си седнеш на клупа
и цел ден да кинеш венечни ливчиња од цвеќиња
па дур’ броиш ме сака-не ме сака
иле да си правиш оти ќе ги местиш на „ме сака“
ама ич мува не те лази
оти толку убо ти е што дури и не зборуваш за него
туку љубоморно секоја мисла во себе ја чуваш
храна ти се и замена за сон
и цапаш во длабокото
до гуша, ама со душа
без да му ја мислиш дал ќе испливаш
ако нештата наопаку тргнат
и без да се двоумиш дали треба да сопреш
за малку мозок да вклучиш
дека ете, возрасна и мудра си (!)
к’о со староста наместо срце
кантар во градите да ти се вгнездува
и затоа цапаш
без усул
без страв
без разум и ум
без лоша мисла
а во себе крадешкум се помолуваш
за да не се поболиш (и да ти е чкртнато да патиш)
и со сета сила тераш к’о по жив песок да одиш
без усул
без страв
без разум и ум
без лоша мисла
оти убо ти е
убо ти е
