Ана Бунтеска: За ќерка ми...

Единствената видлива лузна на мене,

е онаа од царскиот рез,

хоризонтална,

на долниот дел од стомакот,

оној ден кога сама одлучи дека ти е дојдено времето

да се одделиш од мојата утроба.

Единствената видлива лузна на мене,

е онаа која секогаш ќе ме потсетува на денот

кога со тебе повторно се родив,

со страв и бол,

дека во делот кој од мене ти го дадов,

ќе си осудена да љубиш со сето битие,

со сила која лекува други,

а го убива оној што ја дава.

Единствената лузна во мене,

која не се гледа, а крвари,

е стравот дали ќе сум доволно добра,

доволно силна и мудра,

за да те научам да си ја чуваш и сочуваш душата,

а срцето да ти остане во еден дел,

оти после не се лепи.

Единствената лузна која ќе ме боли до смрт,

ќе е онаа која ќе се залепи на мене кога ти првата во душа ќе ја добиеш,

која ќе ме разори и ќе остане после мене,

дека не сум успеала да те заштитам од она што бол се вика,

иако знам дека ќе си посилна од мене и за многу нешта похрабра.

Ете, затоа пишувам,

за да можеш еден ден да ме запознаеш и како жена, човек,

со сите болки и стравови,

со сите мои демони и неуспеси,

со сета љубов која во срцето сум ја носела.

Ете, таа лузна што ќе ти ја донесе мојата душа,

таа ти ја подарувам,

оти таа е единствената за која нема да можам да се извинам,

за која ќе немам оправдание ниту пред тебе, ниту пред себе,

оти таква сум...таа сум.

И еден ден, кога ќе ја имаш мојата книга в рака

и ќе ми ја вртиш душата низ прсти,

ќе знаеш оти исто се љуби и на 20 и на 40,

само ако имаш срце во себе.

Ете тогаш, ќе ми простиш, а и себе,

зошто сме толку слични, а сепак различни,

оти дел од моето проклетство за љубење,

преминало и на тебе.

Единствената видлива лузна на моето тело,

ја носам со гордост,

оти таа е единствената која ми ја донела безусловната љубов,

најголемата радост и болка,

најголемиот страв и борба,

ТЕБЕ.

За Женски Магазин, Ана Бунтеска