Дејана е родена без раце, но стана шампионка, мајка, сликарка: „Девојката со крилја“ само 2 работи не може да ги направи сама

Добивај вести на Viber

„Девојката со крилја“ откри како се снаоѓа во улогата на мајка, но и зад воланот, што работи и  што не може сама. Животот на Дејана Бачко е како филмска приказна.

Дејана Бачко од Нови Сад, попозната како „Девојката со крилја“, е родена без раце, а тоа не ја спречи да ги оствари големите соништа и да стане неверојатна мотивација за луѓето ширум светот! Имено, таа успеа да се победи себеси и да ја претвори својата мана во најголема предност, а на дело покажа дека ништо, всушност, не е невозможно. Неодамна и беше доделена наградата „Милунка Савиќ“, која покажува колку храбро и борбено чекори низ животот, целото нејзино интервју дадено за српски курир ви го пренесуваме во целост:

Како се сеќавате на вашето детство, каков беше процесот на учење да правите сè со вашите нозе и кој беше најголемиот ветер зад вас за да станете она што сте денес? Исто така, на интернет најдов информации дека сте биле некое време во дом, дали е тоа воопшто вистина?

- Не се сеќавам на моето детство, и не сакам многу да зборувам за тоа. Ќе го прескокнеме тој дел. Се сеќавам само на неколку сцени каде што мајка ми ми покажуваше како да ги правам работите со моите стапала. На почетокот најголема поддршка во текот на растењето ми беше мајка ми, додека наидов на планина од пречки и пресуди, таа беше таму некако да се избори за мене и да ми даде сила да можам да го направам тоа. Секако, на некои поголеми резултати подоцна најмногу влијаеше мојот карактер, тоа што станав борбен човек, свесен за моите квалитети и дека имав цел.

Во својот живот постигнавте многу повеќе од многу луѓе без никакви недостатоци, во што најдовте сила за сите овие успеси?

- Не би споредувала кој колку постигнал, бидејќи успехот може да значи различни работи за различни луѓе. Најдов сила во тоа што си поставив цел што сакав да ја постигнам и во тоа што сакав да им докажам на сите за што сум способна и што всушност можеме ние како лица со попреченост да направиме.

Од каде доаѓате во спортот и на толку сериозно ниво? Бевте исклучително посветени на тренинзите, круна на вашиот огромен труд е титулата шампион во паратаеквондо.

- Во 2016 година почнав да барам спорт кој ќе ми помогне да ги зацврстам нозете и случајно по неколку спортови наидов на Таеквондо. Истата година почнав да се натпреварувам, во 2018 година го освоив Европското првенство, а во 2019 година го освоив Светското првенство. По втор пат станав светски шампион во 2021 година и тука ја завршив спортската кариера, бидејќи не можев да се квалификувам за Параолимписките игри во мојата категорија.

Сепак, не го запоставивте ниту вашето образование. Што завршивте и што работите денес?

- Завршив Основното училиште „Свети Сава“ во Бачка Паланка, Средното уметничко училиште за дизајн „Богдан Шупут“ во Нови Сад, а потоа дипломирав на Академијата за класично сликарство. Во текот на животот првенствено се занимавам со сликарство. На 9-годишна возраст станав најмладиот член на светската асоцијација на сликари кои сликаат со усти и нозе (ВДМФК), а за нив сликам веќе 20 години. Од нив добивам месечна стипендија и имам годишна обврска да испратам одреден број дела. Тоа е здружение кое навистина ги цени уметниците и навистина сум горда што сум член. Планирам да напредувам во здружението, па тоа е дефинитивно нешто што ќе го правам се‘ додека ме служат нозете, бидејќи тоа е и она што сакам да го правам - открива Дејана за „Стил“ и додава:

- Од пред 2 години, јас и мојот сопруг отворивме канал на YouTube, па морам да го напоменам тоа како работа, бидејќи и создавањето содржини одзема голем дел од нашето време, а имаме отворена компанија за приходи. Има и соработки со неколку брендови од кои сме задоволни и бизнисот Herbalife со кој Марко првенствено се занимавал години пред да почнеме да се забавуваме.

Како ја откри дарбата за сликање, неверојатно е што создаваш со твоите стапала и усни?

- Уште како дете сакав да сликам, не знам кога почна. Првото дело што го сликав беше полжав и тогаш имав 6 или 7 години. Едно од делата што ми беше голем предизвик беше портретот на Новак Ѓоковиќ, со оглед на тоа што не се занимавам со портрети. Имав голема желба да го работам неговото, и секако уште поголем трепет, бидејќи со текот на времето успеав да му го предадам тој труд и да му го подарам. Тој е мојот идол.

Кога објавивте дека го положивте возачкиот испит, таа вест одекна во српските медиуми. Како се одлучивте на ваков чекор и што ви беше најтешко да надминете?

- Тестовите ми беа најпребирливи, затоа што се одвикнав од учење, а на самите предавања не внимавав (предавањата ги почнав во 2020 година, а желбата за возачка дозвола повторно да ја завршам во 2024 година) . Што се однесува до вистинското возење, немав некој голем страв, ниту нешто што ми бараше. Мојот автомобил е автоматик, и како таков беше воден како модифициран според моите потреби. Тоа беше доволно за да можам да совладам се‘ што е потребно во однос на возењето. Возам внимателно и немам намера да стигнам некаде што е можно поскоро, но пред се‘ – безбедно.

Исто така, никогаш не пропуштате можност да одите на скијање, како го совладавте тој спорт?

- Со сопругот Марко првпат отидов на скијање за Нова 2020 година и оттогаш обично одиме барем еднаш, а понекогаш и двапати годишно. Би сакала тоа да се случува почесто и едвај чекаме Лара да порасне уште малку, за да го направи тоа со нас. Отпрвин се исплашив, Марко веднаш ме однесе во гондолата. Потоа ја запознав Братислава на Јахорина која работеше таму и буквално ме научи како да скијам за неколку дена.

Дали готвите и што најмногу сакате да подготвувате, како изгледа вашата исхрана и вежбање?

- Јас воопшто не готвам, ниту Марко, но во близина на местото каде што живееме има многу мали кујни со убаво готвени јадења, супи, чорби, па дури и некои од нив ги водат наши пријатели, па најчесто јадеме храна од ресторани.  Во моментов не тренирам, но имам желба да почнам повторно. Или ќе вежвам теквондо или ќе ангажирам тренер и ќе одам во теретана неколку пати неделно, како што правев до пред неколку месеци.

Ти си како суперхероина, функционираш како да имаш раце, правиш се‘, има ли нешто што не можеш да го направиш сама?

- Се трудам да бидам што е можно посамостојна, иако ми треба помош за некои работи. Можам да правам речиси сè низ дома, а што се однесува до некои работи што треба да ги направам - не можам сама да ги закопчам фармерките и да си ја врзам косата. Ако се хеланки или тренерка, можам сама да се облечам.  

Вашата ќеркичка е како круна на вашата љубов, какво беше вашето искуство со бременоста и породувањето?

- Имав среќа многу, многу активно да поминам низ бременоста. Патувавме до последната недела кога не беше дозволено да се качиме во авионот. Потоа патувањата продолжија со автомобил. Бев активна и често пешачев по 10.000 или дури 20.000 чекори дневно. Се разбира, не секој ден. Навистина сум благодарна за тоа како помина бременоста. Направивме се‘ како и обично, само со редовни контроли и дополнителна доза на претпазливост. Се породив во родилиштето „Геа“ во Нови Сад, а љубезноста и услугата што ја добив таму не ми остави простор од ништо да бидам незадоволна. Почувствував голема болка дури во деветтиот месец, но ја надминавме и се‘ помина како што треба. 

Каков беше процесот на приспособување на бебето, што се вртеше низ вашата глава во тие моменти?

- Знаев дека ќе треба да ги надминам моите стравови. Тоа беа мислите како ќе ја држам во раце. Како ќе го направам ова? Како ќе го направам тоа? На крајот, најдовме решение за 90% од сите мои стравови, и секако треба да им дадам голема заслуга на нашите семејства и Марк кои беа (и се‘ уште се) таму да ни помогнат секогаш кога навистина ни требаше. Имав повеќе стравови на самиот почеток, додека не ѝ се зацврсти вратчето, а потоа полека ги снема и Лара и јас се‘ повеќе наоѓавме заеднички јазик. Прво научив и видов како и што можам да направам со неа, а сега веќе почнува навистина да ми помага во активностите што ги правиме заедно како партнери. Таа носи јакна, носи чевли, седнува кога ќе ѝ побарам. Ретко кога не сака да ме слуша или да турка нешто од инает. Таа е навистина добра и благодарна сум што имаме таков однос. 

Што најмногу сакаш да правиш со својата ќерка?

- Сакам да играм со неа. Сакам да го слушам нејзиниот говор. Сакам да се гушкаме. Сакам да бидем тука за неа и со неа. Сакам да разговарам со неа. Сакам се‘. Она што ни е интересно во моментов е што на некои пократки прошетки скоро целосно ја исфрламе количката, а ми се допаѓа кога ќе го држи Марко за рака или за мојот ракав и одиме.

Дали тоа што сте мајка ве промени?

- Добив посебна доза на одговорност и сега можеби нема да ги правам сите работи што ги правев пред да ја добијам. Сепак, јас сум сè уште авантурист и таа личност која има тенденција да ги испроба повеќето работи за кои мислам дека би биле интересно искуство за мене, па ќе видиме како ќе изгледа следната година.

Како Марко се справи со улогата на тато?

- Марко одлично се снајде, немаше никаков страв од првиот ден. Брзо научи како и што да прави и ние сме навистина партнери во самото воспитување и образование на детето, пред се‘ затоа што скоро цело време го поминуваме заедно, а второ, нашите „одговорности“ во однос на Лара се навистина распределени и учествуваме подеднакво, во сè. Јас можеби малку повеќе кога сме дома, а тој кога сме излезени или на патување. Се‘ на се‘, добро ни оди. Сакаме да излегуваме заедно, да одиме во ресторан, да седнеме, да ручаме, да играме. Сакаме да се дружиме со други луѓе. Сакаме и да патуваме со Лара. 

Која е најтешката работа што сте ја издржале во животот досега? Од кои ситуации ги научивте најголемите лекции?

- Имаше многу работи кои ми беа тешки кога бев помлада. Морав да научам да се справувам со различните предизвици низ кои поминував секој ден. Со многуте предрасуди кои луѓето и околината ги имаа кон мене. Сето тоа ме зацврсти и ме претвори во личноста што сум денес, личност која знае да се бори за себе и за она што ми е важно.

Ваш совет за луѓето кои моментално минуваат низ тешки моменти во животот, како да се издигнат?

- Луѓето секогаш треба да бидат свесни дека имаат квалитети во себе. Дека навистина вредат. Дека имаат нешто што ги прави посебни. Дека имаат нешто што може да ги направи драги на некои други луѓе. Каде и да сме, денес можеме да донесеме нова одлука и да си поставиме нова цел и да почнеме да правиме мали чекори кон неа - заклучи Дејана за „Стил“.

Фото: Инстаграм

Извор: стилкурир