Јас сум Дара од Јесеновац. Филмот е направен според мојот живот: Ги убија мојот татко, брат, баба и дедо

„Никогаш не се откажав од брат ми Иле. Тој имаше црвен белег на образот од раѓањето и се надевам дека кога ќе помине ковид пандемијата, ќе имам поголема среќа. Тој е помлад од мене“, вели Јелена Бухаќ Радојичиќ

Јелена Бухаш Радојичиќ, која како дете ги преживеа ужасите од логорот Јасеновац, тврди дека филмот „Дара од Јасеновац“ во режија на Предраг Гага Антонијевиќ е снимен според нејзината животна приказна, и дека таа всушност е Дара.

Откако е снимен филмот, кој неодамна ја имаше својата телевизиска премиера, а кој беше и српски филм кандидат за Оскар, страстите во јавноста не стивнуваат и полемиките, како политички, така и уметнички, не престануваат. А, сега се јави и Јелена, тврдејќи дека сите нејзини спомени од логорот се пронајдени во сценариото.

„Филмот на одличниот режисер Предраг Гага Антонијевиќ е направен врз основа на мојата вистинска приказна. Се присетив како брутално убиваа, пред мене, ја убија жената што го криеше златото во пунџа, мајка ми не можеше да ми го тргне погледот иако ми ја сврте главата кон престилката. Таа траума остана трајно евидентирана во мене, како и моментот кога не разделија од нашата мајка и кога го одведоа брат ми. Понекогаш целата таа траума ме буди навечер. Имав среќа. Ме спаси Дијана Обексер Будисављевиќ. Сепак, дури и денес не ја знам судбината на мојот брат, бидејќи бевме разделени. Можеби и мојот брат живее некаде и не знае дека е Србин, бидејќи тој беше само бебе“, рече Јелена на почетокот.

Бухац Радојичиќ исто така приложи докази кои ја поддржуваат нејзината приказна, а за време на конференцијата таа дури покажа карти од логорот.

„ Ќе дојдами  на една нога само за да ја покажам картичката на логорскиот камп лично, да ја отстранам анатемата од филмот за „Дара од Јасеновац“, каде неинформирани новинари пишуваа дека станува збор за „српска митоманија“ и фикција, дека Јасеновац не се случил и не бил камп за Србите. Имав само седум години и веќе бев во логорот Јасеновац. Изгубив 89 блиски и далечни членови на семејството. Јасеновац навистина се случи. Аушвиц навистина се случи. Па да ја запреме ревизијата. Сè уште сме живи. Ние паметиме. Да бидеме глас на невини жртви“, рече Јелена.

Патем, во текстот што беше објавен во Политика во 2017 година, Јелена ги опиша сите ужаси низ кои поминала. Усташите ги убиле нејзиниот татко, брат, баба и дедо.

„Со мајка ми Ана и двајцата браќа Живко (9) и Илија (2), пристигнав во април во кампот Стара Градишка во Јасеновац. Постојано бевме гладни, добивавме само еден оброк, а тие велеа дека во тој еден оброк истурале сода, но веројатно не доволно за да нè убијат“, рече тогаш таа.

Уапсените постојано биле гладни, немало сол, немало леб и пиеле вода од бунар кој се мешал со измет, бидејќи затворениците вршеле нужда околу бунарот.

„Сеуште се сеќавам дека постојано бев гладна, но дека мајка ми ми објасни дека сме во логорот и дека нема леб. Се сеќавам дека постојано ѝ вадев трошки од џебот“, објасни Радојичиќ.

Разделбата од мајката била најстрашната работа за неа и нејзините браќа и дека таа никогаш нема да ги заборави врисоците на малите кои им се одземаат на родителите.

„Ова се слики кои не бледнеат. Сè уште го гледам татко ми како заминува, ја гледам мајка ми како се разделува од мене. Гледам баба како крцка коски, децата плачат додека се одделуваат од своите родители “, рече Јелена.

Јелена вели дека дури и по војната, нивните проблеми не исчезнале, гладот ​​ги придружувал за време на нивното растење, нејзината мајка работела најтешки работи, носела дрвја, само за да се прехранат.

„Никогаш не се откажав од брат ми Иле. Тој имаше црвен белег на образот при раѓањето и се надевам дека кога ќе помине ковид пандемијата, ќе имам поголема среќа. Тој е помлад од мене. Го барав преку списоците на Дијана, преку филм снимен од Тихомир Станиќ пред неколку години, кој не е завршен. Нема архиви од Загреб до Ерусалим каде што не ѕирнав. Можеби луѓето ќе се разбудат подобро по пандемијата и ќе сфатат дека ужасот може да влијае на сите“, заклучи Јелена со очај и надеж.

Фото и Видео: Youtube/screenshoot/Jutarnji Program TV HAPPY

Moжеби ќе ве интересира: