„Кој се тепа, тој се сака“ е можеби најлошата реченица што можете да ѝ ја кажете на вашата ќерка

„Момчињата се такви“, „Пушти го, тој е само момче“ и третата „Кој се тепа, тој се сака“ се три токсични реченици кои можат да одредат дали вашата ќерка еден ден во животот ќе најде момче од кого ќе трпи ќотек . И поради кои вашиот син може да стане насилник. Да престанеме да го нормализираме лошото машко однесување.

Ако сте жена, сигурно се сеќавате на детството кога на момчињата им беше дозволено многу повеќе од нас жените. Според некое заедничко воспитување, моравме да бидеме добри, пристојни, уредни, љубезни, тивки, додека момчињата гласни, диви, полни со модрици од паѓање и што ли уште не.

Ако девојчињата играа како момчиња, некако не одеше добро. Девојка му прави нешто на момчето и веднаш добива лекција да не го прави тоа бидејќи тоа не го прават добрите девојки. Момче ѝ прави нешто на девојката, а девојката дознава дека тој е само момче. Дечкото проаѓа со „не ја замарај“.

Што ни кажуваат речениците (во загради) што ги слушавме, а сѐ уште ги слушаме од некои родители:

Тој е момче (затоа не мора да биде добра девојка како тебе, но ние го прифаќаме таков каков што е).

Момците се такви (ние им дозволуваме сѐ).

Кој се кара, тој се сака (запомнете, удирањето е знак на љубов).

Вчера едно такво момче ѝ забрани на ќерка ми да се качи на тобоганот и малку ја турна. Не е голема работа. Дека не се повлече и не почна да плаче поради тоа.

Не ми падна на памет да кажам пушти го, оди играј на друго место, но друга мајка до нас ми го кажа тоа. Мислам дека момент после тоа ја почувствува молњата од мојот поглед.

Посегнав ѝ го прегрнав моето девојче, а потоа ѝ реков „Не дозволуваме момчињата да се однесуваат лошо со малите девојчиња. Оди на лизгалката и не дозволувај момчињата да ти кажат што да правиш. Ако те турка, силно кажи му „СТОП! ПРЕСТАНИ!"

Се воздржувам да го учам детето да враќа, иако повеќе би сакала да кажам „Ако те турка, турни го и него.“ Но, насилството раѓа насилство и не сакам никого да учам насилство.

Секогаш ја учам да застане за себе и да се труди да спречи удирање. Ова не подразбира ниту удирање на другиот, туку и повлекување. Ако некој треба да се повлече, тоа е насилникот.

Го мразам тоа што мажите ги злоупотребуваат жените од детството до гробот, а сето тоа започнува со невино туркање во паркот каде што девојките се повлекуваат.

Тој што го туркаат не треба да се симне од лизгалката, туку тој што ги турка другите. Не сакаме да ги научиме нашите деца да се кријат од насилниците, ниту пак да ги научиме дека насилниците победуваат.

Секогаш ја учам да не удира никого, ако случајно собори некого  да му помогне, ако повреди некого, да го гушне... Се фокусирам на тоа како другите се чувствуваат и ја учам на емпатија. Но, ми се чини дека моето „данско воспитување“ не функционира на Балканот, каде што сè уште живее изреката „кој се тепа, тој се сака“.

Таа реченица ме згрозува. Насилството врз жените е исклучително високо, а ние сè уште всадуваме во нашите мали глави дека удирањето е знак на љубов. Па, не е!

Удирањето е знак на слабост. Кој се тепа е слаб и мизерен. Оние кои се тепаат не знаат како да ги контролираат своите емоции. Тие што се тепаат треба да одговараат за своите постапки.

Полот не го оправдува нечие однесување. Ниту, пак, треба да гледаме на тоа така.

Мајки на момчиња, вие воспитувате нечии идни сопружници и татковци. Не сакате тој да стане насилник.

Мајки на девојчиња, научете ги ќерките да не се кријат. И дека на удар или повлекување да гледаат како на нешто страшно, недозволиво и страшно. Да престанеме со нормализирање на ударите!