Мисла уба, мисла чиста
Никојпат лош збор
Низ уста да не ти се истркала
И да не дај горнион
Низ уста поганлак да ти излези
Ниту на куче, ниту на маче
Ниту на чоек да не прогоориш лошо
Оти на душата тебе ќе ти се залепи
Секој збор неубав кој си изустил
Секоја мисла-отров која си ја помислил
И стежнува удолу
Душата удолу оди накај земја црна
И ништо појќе угоре не ја крева Кон небото, кон синилото
Никојпат лош збор
Никому како клетва да не викниш
Оти и клетвата назад се враќа
Можи не на тој шо ја кажал
Ами на чедото негово
Или на чедата од неговото чедо излезени
Оти Универзумот си работи
И цел еден круг секоја мисла врви
За на крајот да се врати
Да му се врати на оној кој ја помислил
Никојпат не пои некого со злоба
Ниту со арамилак земај нешто
Ниту со грубост нарани чоек
Никојпат црното да ти е поголемо од белото во тебе
И да не дајш да те голтни горделивоста
Оти малку време тука сме
И малку време за љубов имаме
Та наместо очи да си ваѓаме
Можиме едни со други да си наздравиме
За убост
За чисто срце и топла дланка
За бистри очи од кои чоек мудрост ќе се напие
За збор помеден од погача под вршник
Никојпат
Никојпат да не си ја поганиш устата
И јазикот да ти се прпелка во злоба
Ниту душата да ја испоганиш
За лесна тебе да ти биди
Оти нема чоек кој арен ако е
Нема среќен да биди
И нема чоек-отров
Кој среќата можи да ја фати
И во убоста нејзина да се искапи
Та на поколенија да ја остави
Како аманет
Како дар
Како љубов
