Ана Бунтеска: Без тебе ништо повеќе исто не е
Без тебе ништо повеќе исто не е
Се обезбоија утрата
Како во црно-бел филм осамнаа
Онемеа раскажувачите на приказни
Со кои заспивавме стутулени в кревет
Оглувеа сите песни
Кои не стасавме да ги слушнеме
Од страв и срам
Од пуста горделивост која не’ препна
Без тебе ништо повеќе исто не е
Сите вкусови на љубовта
Станаа блуткави и рапави
Мирисите на нашите кожи
Избледеа како евтин парфем
Та си ги допирам рацете
Замислувајќи дека твоите се
И ништо не сеќавам под прстите
Како камен, како в земја да копам
Без тебе ништо повеќе исто не е
Останаа празни листови
Кои никако да ги испишам
И на крајот точка да ти ставам
Мастилото секна небаре бунар
Исушен од летната жега
Секоја мисла ми почнува со тебе
А завршува во празно
Чиниш паѓа во амбис од тага
Без тебе ништо повеќе исто не е
Ниту некогаш ќе биде како што било
И не знам дали лошо е или добро
Што повеќе еден покрај друг не се будиме
Само знам дека тешко дишам
А уште потешко издишувам
И секој збор мачен ми е
Заглавен во грлото
Без ниет да те исплачам
За да можам да те заборавам
И не знам
Ете признавам дека не знам
Не знам дали само треба време да помине
Не знам дали треба да ден или век да изврви
Не знам дали треба од годината-милениум да сторам
И во него да ги потопам сите сеќавања
Сета смеа и радост
Сите воздишки и погледи
Не знам
Ништо повеќе не знам
Само знам дека исто повеќе не е
Дека без тебе ништо повеќе исто не е
