Ана Бунтеска: До премаленост да се љубиме дур воздух не изгубиме

не сакам за староста да ми зборуваш

и онака не сум повеќе млада

еве сакам да зборуваме за деца кога пак ќе сме

во некој друг живот во кој повторно ќе се најдеме

и како ќе играме со џамлии по ровката земја

и ќе цапаме во вирови кикотејќи се на сиот глас

со залепени дланки од растопен сладолед

и срамежливи погледи кога оној другиот не гледа

ти

и јас

повторно деца да бидеме

и една заедничка младост да изврвиме

полна сила и верба во она што сме

за раце да се држиме небаре ветрот ќе не’ одвее

и без многу ломотење да знаеме дека тука сме

дека секој од нас е прибежиште на другиот

засолниште и дом со разгорено огниште

не

не сакам на староста да мислам

таа и онака си доаѓа без да ја викаме

па ете сакам и за деценија или две истите да сме

смеата иста да ни остане

и бакнежите да ни бидат ко што денес би ни биле

рака в рака

и срце во срце

без да мислиме на она што доаѓа

да сме среќни дур тука сме

дур големите тик так во градите ни бијат

со очи полни страст и нежност

со кандилцата еден во друг да се џариме

и да се љубиме

до премаленост да се љубиме дур воздух не изгубиме

и низ кикот да ти велам “аман, толку не стискај ме”

не сакам да мислам на староста

ниту пак сакам за денот утрешен да се грижам

сакам сега

тука

ти

и јас

музика и вино, во тишина која лечи

ти...

ти и јас

Фото: Стојан Стојановски