Ана Бунтеска: Душата памти најмногу
Душата памти
најмногу
И најдолго боледува
Тогаш кога од негрижа
Ќе ја оставиш да страда
Лажејќи се себе дека можеш
Дека ќе знаеш и умееш
Да и’ најдеш иљач
Кога ќе се поболи и ќе гувее
Душата памти најмногу
И на секоја болка се изресува
Како поткинат фустан
Случајно закачен на нешто остро
Та ресите ги гледаш
И ниту една не е иста
Како таа пред или после неа
А нив ја наоѓаш секоја непотребна грижа
Та еве оваа најдолгата
Е за сите кои ама баш ништо не ти значат
Кои низ животот ти поминале
Како бура во летен ден
Не задржувајќи се до тебе
Не оставајќи трага во тебе
Таа малку покусата е за сѐ
Од што се срамиш без потреба
Оти на овој свет поган
Срамот го имаат само чесните
Кои го носат врз својот грб
Сето бремето од гревовите
И од тие другите, нечесните
И се редат ресите
Како наречници една по друга
Која за овој
Која за оној
Која за ова
Која за она
И кога сите ќе ги збереш
Гледаш оти душа скината имаш
За сенешто и секого
За сѐ од што фајде немаш
Ами само си се јадосувал
И сон убав си немал
И најназад
Зад сите реси од душата ти
Ја гледаш најмалата, најтенката
Скоро невидлива со голо око
Е таа
Таа е за тебе
Таа е колку за себе си чинел арно
И колку љубов или нељубов
Сам на себе си имаш дадено
И секојпат е покуса од другите
Не оти така треба
И не оти така мора
Туку оти така си скроен
Да даваш а да не земаш
Да љубиш без љубов да бараш
Чест да правиш на оние
Кои никојпат чест не ти сториле
И дур грчевито ја држиш ресата
Како од неа животот да ти зависи
Дури тогаш прогледуваш
И дури тогаш осознаваш
Оти душата...
Душата памти и пати најмногу
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
